Lena zat naast het ziekenhuisbed. Ze keek naar haar vader. “Laat me niet alleen, alsjeblieft.” Z’n stem klonk zwak en krachtig tegelijk. “Natuurlijk niet, papa.” Langzaam zakte hij weer weg in een onrustige slaap. Lena stond op en liep de kamer uit. Op de gang versnelde ze haar pas. Gauw, naar buiten. Dag, vader.