‘Wat zielig, zo’n eenzaam hondje.’ Ze boog zich ontfermend over mijn kooi.
‘Hij is vijf jaar,’ zei de asielbaas. ‘Vuilnisbakkenras, maar wel lief.’ Ik keek schuin omhoog zonder mijn kop te bewegen.
‘Ik neem hem. Bij mij krijgt hij het goed.’ In haar huiskamer klonken de glaasjes sherry net zoals bij mijn vorige baasje.