Er was eens een prachtig sprookjesboek. Zoals je je graag een sprookjesboek voorstellen wilt, met een mooie kaft, hardcover en bovenal groots en dik. Met sierlijke gouden letters en prachtige illustraties. Je zult het meteen herkennen tussen alle andere boeken, waar het ook zal staan. Zo'n boek dus.

Jouw eigen naam zal op de eerste bladzijde prijken. Niet geschreven met een pen of potlood, maar met een echte stempel, zoals je dat bij alle andere boeken hebt gedaan die van jou zijn. Ex-libris zou er op het stempel staan, tevens voorzien van je eigen naam. Voor de volledigheid kun je de datum van de aankoop er nog bij vermelden. Het zal tussen alle andere boeken een bijzondere plek hebben, bij de heldhaftige verhalen die je altijd zijn bij gebleven. Arendsoog, De graaf van Monte Cristo, de negerhut van Oom Tom, Pinkeltje, Harry Potter, en andere tijdloze titels, het had er zomaar tussen kunnen staan.

Het boek was niet alleen prachtig om te zien, het was sowieso een boek wat iedereen wilde hebben. Zodra jij een verhaal in het boek gelezen had veranderde het je belevingswereld. Prachtige dromen waren het resultaat. Een gelukzalig gevoel zoals je alleen met een dergelijk verhaal uit een dergelijk bijzonder boek krijgen kon. Indien jij het boek in bezit had waren er altijd mensen die het graag van jou wilden lenen. Een boek met goede recensies van journalisten met naam en faam. Collega schrijvers die zich verbaasden over de kwaliteit van het bijzondere boek, origineel, eigentijds en toch toegankelijk.

Op een dag, niemand weet precies wanneer of hoe laat, pakte het kind het boek uit de boekenkast. Aangetrokken tot de grootsheid van het boek pakte hij het van het schap. Een regenachtige dag was het. Een slaapkamer zoals er zo vele zijn. Gelegen op de grond met wat kussens tegen de verwarming aan, met een deken opgetrokken tot aan zijn nek. De bureaulamp vlak bij zijn hoofd. Hij begon te lezen. Er stonden sierlijke letters afgedrukt in het boek maar er was iets helemaal mis. De letters vormden geen echte woorden meer. De woorden stonden achter elkaar maar vormden geen zinnen en er was ook geen verhaal. Wat ooit het prachtige boek was, wat iedereen zou willen hebben was verdwenen. Het boek was gewoon waardeloos papier geworden. Teksten zonder inhoud. Het kind vroeg zich af wat hij met het boek zou gaan doen. Toen hij allemaal aan zijn moeder vertelde, vroeg zij of hij de toverspreuk had uitgesproken om het boek te kunnen lezen. Zo'n bijzonder boek lees je tenslotte niet zo maar. Wat was de toverspreuk?