Dit kan niet echt zijn. Ik moet dit dromen. Toch staat hier een fles voor mij met dat gele spul dat spontaan zeepbellen schuimt en hoor ik gesputter en gekuch van iemand die het benauwd heeft. Een piepklein handje klemt zich om de plastic rand van de flessenhals.
Nu ben ik iemand die vliegen redt van de verdrinkingsdood, dus besluit ik het te helpen door de fles voorzichtig op de kant te leggen, zodat het afwasmiddel eruit loopt en het miniwezentje er uit kan kruipen. Het is een duimhoog mannetje. Zijn super kleine ledematen, gezicht, haar en kleding, alles is donkerblauw aan hem. Hij glibbert over het aanrecht en laat zijn kleine beentjes in de gootsteen bungelen. Mijn gezonde verstand zegt, dat miniatuurmensjes niet bestaan en al helemaal niet in flessen afwasmiddel. Anderzijds is het volkomen vanzelfsprekend als hij begint te spreken in mijn eigen taal, zij het met consumptie.
"Eindelijk vrij. Ik ben de geest van de afwasmiddelfles. Je mag één wens doen, omdat je mij hebt geholpen. Ik gun je er nog twee, maar die heb ik zelf al gebruikt. Ik wilde weten hoe het was om een wensgeest te zijn en daarna wenste ik mezelf uit de fles. Je hebt 24 uur om erover na te denken, maar wat je ook wenst, wenst me alsjeblieft niet die beroerde fles weer in."
Ontroerd mompel ik mijn wens en schud een paar tellen later de hand van een charmante man van vlees en bloed. Zijn derde wens is vervuld.
(oorspronkelijke inzending voor Sweek #MicroWens (250 woorden)
De rode koffer
. Geplaatst in Volksverhalen.
. Geplaatst in Volksverhalen.
