‘Wij mogen het nooit vergeten,' fluistert opa.  
Ik pak zijn hand. Op zijn hand staat een nummer getatoeëerd.  
Zijn ogen glinsteren. Hij geeft mij een aai over mijn bol.  
'Gaat het wel opa?’   
Opa knikt, al voelt het niet zo.  
'Je gaat steeds meer op hem lijken.’   
Zijn blik blijft rusten  op de lege stoel aan tafel.   
Die stoel is nog van oom Eddy geweest.
'Oom Eddy hield ook  van taal. Schreef dagelijks een  zeer kort verhaal.”  
Ik knik, al voelt het niet zo...