Vreemd was dat hoe ze daar liep. Met één hand die helemaal los langs haar lijf slingerde en de anderen stijf tegen haar borst geklemd. Haar benen leken dezelfde dubbelheid te hebben. Maar dan wel precies andersom. Onder haar verkrampte hand slingerde haar ene been als een afgebroken stuk touw aan een aanhangwagen. Onder haar slingerende arm stampte haar andere been als een afgetrainde russische soldaat. De voetstap klonk als een blok beton dat om de twee seconden op de vloer werd geramd. Het was een wonder dat ze de gang er in hield.
Hij had er op verschillende manieren naar gekeken. Een beetje afstandelijk, achterover geleund en beschouwend. Zich afvragend wat er met haar, of met haar lijf, of met allebei – kan je dat eigenlijk wel uit elkaar houden? – aan de hand was. Later keek hij meer bewogen, voorover gebogen als een aandachtige moeder die zich probeert te bedenken hoe het zover heeft kunnen komen. Maar tenslotte was hij meer gewend gaan kijken. Gewoon aanvaardend dat ze was zoals ze was. En soms vroeg hij zich af of hij ooit helemaal niet meer naar haar zou kijken.
Hij zag haar altijd pas als ze voorbij was. Was het niet vreemd dat hij haar nooit aan zag komen? Over die vraag had hij simpelweg nog nooit nagedacht.
Jij vraagt je dat misschien wel af. Maar jij hebt haar dan ook nog nooit gezien. Niet als ze aankwam. Niet als ze voorbij was. Niet één van haar vier bijzondere ledematen heb je ooit gezien; laat staan zien bewegen. Jij hoort alleen maar dit verhaal. Een beetje afstandelijk misschien. Je leest of luistert omdat je niets beters te doen hebt. Zonder dat je zin hebt om na te denken over wat er misschien met je eigen lijf of jezelf – als dat al uit elkaar te houden zou zijn – aan de hand is. Misschien raakt het je ook wel. Raak je ook geïnteresseerd. Zou je haar willen kennen. Met haar mee willen leven. Maar misschien is het voor jou ook gewoon niet meer dan één van de velen. Misschien niet gemiddeld maar wie bepaalt wat gemiddeld is? Voor jou is het misschien daarom wel gewoon een vrouw.
Kijk jezelf nou eens zitten! Of ben je aan het gaan? Denk je daar wel eens over na? Hoe jij er uit ziet? Wat er aan jou opvalt? En vooral: wat ze van jou nog zien als je al voorbij bent gegaan? En wat ze dan denken? Zal er dan nog iemand zijn die iets over je zal willen weten of zeggen misschien? Iemand die bewogen zal zijn? Of ben je dan gewoon voorbij?
