Lina duikt onder het bureau, komt er weer onderuit en kijkt me recht in de ogen. ‘Er zit een spin bij je voeten’, zegt ze. Ik trek mijn schouders op, alsof het me niet deert, maar voel hoe de haartjes op mijn armen zich rechtzetten. Ik weet wanneer ik getest word. Lina, doet nog een poging. Met haar twee handen vormt ze een grote cirkel. 'Zo groot is ze’. Ik knik begrijpend en antwoord vrolijk, terwijl ik aanstalten maak om onder tafel te duiken:' zal ik die op de tafel zetten dan kan ze ook leren lezen.'
‘Te laat, ze is al achter de kast gekropen.'
