Verhaal … 

Wit is het verhaal, een blad nog onbeschreven. 

Er staart een pen naar het papier en voelt de inkt die vloeien wil. 

De letters dringen zich vooruit, willen als woorden zich neer gaan vleien. 

Wit is het papier en het verhaal dat niet komen wil. 

De schrijver vloekt, hij gooit de pen, 

Hij verfrommelt het haast maagdelijk wit blad. 

Opnieuw beginnen, letters pennen met de inkt diepblauw en nat. 

Wit is het verhaal, maar stilaan komt er kleur,

In vele woorden, lange zinnen en als een stromende rivier. 

Sierlijk strijkt de pen met oneindige macht en vuur, 

Een verhaal is plots geboren, vertelt iets in volle zwier. 

Verzuchting, gemurmel en even geaarzel, 

Een korte veeg over de inkt, 

Een vlek die uitgroeit tot een wezen, 

Een vloek alweer die ’t huis doordringt.

En na een tijd, als de avond lang is verstreken, 

Een stapeltje op de hoek van het bureel. 

De schrijver zucht, maar lijkt verheven. 

Wat hij bracht is een klein juweel. 

En wit is het blad dat voor hem ligt en wacht op wat nu komen zal. 

En uitgeput zakt hij in z’n stoel en hoopt dat iemand het lezen zal. 

En stil ligt de pen die zonder inkt is, schrijven hoeft ze echt niet weer. 

Ze wacht wellicht op nieuwe woorden en strijkt ze straks met sier wel neer.