Twee sterke vrouwen 91 en 87. Beiden levenslang hard gewerkt, hun echtgenoten verzorgd en overleefd. Hun kinderen hebben geleerd, zij hadden die mogelijkheid niet.
Beiden uitermate slechthorend

De eerste 91 ging naar de longarts in het ziekenhuis.
Een jonge man, de vorige arts is er niet meer.
Geen tijd voor een praatje, 10 minuten heb ik voor u.
Beseft u wel hoe oud u bent, er zijn jongere overleden.
Beseft u wel hoe duur u bent?
En nee u hoeft niet meer terug te komen'

De tweede 87, voor mij een naam op een klusformulier. Of ik haar achtertuin wilde doen.
Net voor de regen en de invallende schemer was ik klaar, wat was ze blij.
Binnen ging ik nog even bij haar zitten, dat even werd ruim een uur

Na de tuin een ultiem lesje in luisteren.
Ze moest haar verhaal kwijt, een ingekorte levensloop.
In eerste instantie had ik de neiging om te zeggen dat ken ik. Later werd ik meegezogen in een prachtig stukje jaren 50. De spelregels van die tijd,
Een tijd waarin vrouwen en kinderen nog weinig te zeggen hadden.
Ook een tijd waarin over veel zaken niet werd gesproken.
Ze wilde kinderen, de dokter verklaarde dat er bij haar niets aan de hand was.
Haar echtgenoot vond zelf dat er bij hem niets aan de hand was.
Na 10 jaar stelde ze hem voor de keus, naar een dokter of scheiden.
Hij werd geopereerd[ waaraan weet ze nu nog niet], ze werd zwanger.
Ik krijg een zoon, het werd een dochter, hij was niet blij De tweede nog een dochter, de derde werd een miskraam. Ze heeft nooit willen weten of het een jongen of een meisje was, bang voor zijn reactie. Hij overleed toen de oudste 7 was.
Haar jeugd overheerst door de oorlog.
Ook haar werd onlangs verteld dat ze wel duur werd
Voor mijn dagboek een groots verhaal ,voor jullie aan wie ik dit stuur in het kort.
Een kado middag