Ze slingerde haar lange das om haar nek en knoopte haar jas goed dicht. Het was koud buiten, maar dat vond ze helemaal niet erg. De kou hoorde bij de winter en maakte een verlangen bij haar wakker naar verse sneeuw. Nadat ze haar kleurrijke muts op had gezet rende ze naar buiten en stampte uitgelaten met haar voeten in de plassen. Het was geen sneeuw, maar dit was ook leuk! Mensen die buiten liepen, gewapend met paraplu en hun nekken diep ik de jas gestoken, keken haar vreemd aan.

Ze snelde door de straten. Er was nog veel te doen en veel te beleven en ze ging er geen moment van missen! Eerst ging ze haar vriendin ophalen.

Al vlug raakte ze enigszins buiten adem van haar tempo. Ze vertraagde en glimlachte. Nog een klein stukje lopen, dan zou ze er zijn.

“Suzanne!”

Ze keek op bij het horen van die vertrouwde stem.

“Annemijn, wat fijn je te zien! Stond je al lang buiten te wachten?”

“Nee hoor, ik kom maar net thuis. Ik ben net bij de kinderen geweest, en je weet wel hoe dat zo kan gaan. Ze willen allemaal zodra je weggaat nog even iets vertellen.”

Suzanne lachte. Ja, dat wist ze nog wel. Even drong er een hele zwarte wolk in haar hoofd binnen. Maar het vrolijke gekrakeel van Annemijn verdrong die zwartheid.

“Ben je al wel klaar voor ons uitstapje?”

“Ja hoor, als wij samen uitgaan ben ik altijd klaar, dat weet je toch!” Annemijn lachte vrolijk.

Samen liepen ze bewonderend van het ene kerststalletje naar het andere kerststalletje, onderweg pratend over al hun belevenissen van die week. Toen doken ze een café in.

Ze waren net van hun warme chocomelk met slagroom aan het genieten toen Annemijn opeens van haar stoel afviel.

“Annemijn? Wat is er? Sta op!” Suzanne was in paniek en schoot overeind. Haar man was zo overleden. Het ene moment zat hij te puzzelen, het andere moment zakte hij gewoon in elkaar, dood.

Om haar heen ontstond commotie.

“Mevrouw, mevrouw, gaat het met u?” “Bel 112!”

Het was alsof alles een waas werd. Ze keek toe hoe mensen zich over Annemijn bogen. Ze zag vaag hoe ze haar probeerden te reanimeren. Er klonken sirenes. De ambulancebroeders onderzochten Annemijn terwijl ze vragen stelden en schudden hun hoofden.

Het was alsof haar benen onder haar weg werden geslagen.

“Mevrouw,” vroeg een van de broeders, “gaat het een beetje met u?”

Ze knikte en schudde haar hoofd. Het was een onmogelijke vraag waarop geen antwoord mogelijk was.

“Kunnen we iemand voor u bellen?”

Ze schudde haar hoofd. Iedereen was dood.

“Haar kinderen. Ik moet haar kinderen bellen,” zei ze verward. Hoe kon je zoiets op een goede manier vertellen? Ze was verdorie al vijfennegentig en wist het nog steeds niet. Niemand had het haar ooit kunnen vertellen. Annemijn dood, wie had dat kunnen denken? Ze was nog zo jong! Pas vierentachtig!

Suzanne keek uit het raam van haar woning naar de regen die nog steeds neerviel op straten die zo leeg waren geworden als haar leven. Misschien moest ze maar een vrijwilligersbaantje of zo nemen…