De vraag 'Wil je nog koffie?' zal niet vaak leiden tot een verhitte discussie waarin u het verwijt krijgt dat uw moeder zich altijd overal mee bemoeit, uw schoonmoeder haar kind nog zo had gewaarschuwd voor u, zij (uw schoonmoeder) nu steeds meer gelijk begon te krijgen en graag, twee klontjes met een beetje melk.

Althans, dat hoop ik niet.

Maar ja, ik ken noch uw gesprekken noch uw koffie. 
Of de gesprekken die u heeft over uw koffie.

Ik ken wel veel gesprekken waarin mensen graag over zichzelf praten. 
En gesprekken waarin mensen veel praten zonder iets te zeggen.
Gesprekken die heel veelzeggend zijn zonder dat er (veel) gesproken wordt. 

Stereopenie is de medische term voor gelul in de ruimte.
TV programma's over voetbal zitten vol stereopenisten; sterren die allemaal in hun eigen Universum zitten waardoor de nabespreking langer duurt dan de hele wedstrijd en waarin niemand niemand aan het woord laat.

Condomologen echter praten urenlang zonder een vruchtbaar gesprek te beginnen.
Priesters en andere kerkelijke voorgangers, die in hun welbespraaktheid het gebruik van voorbehoedsmiddelen vaak verwerpen, zijn er in hun preken juist erg bedreven in. 

De definities liggen inderdaad dicht bij elkaar. 
De praktijk ook. 

Iedereen vult soms de ruimte met gelul en soms de gaatjes met glad verpakt geleuter. 

Dat maakt ons mens en past in het Darwinisme. 
Het beste gelul blijft namelijk het langste hangen en wordt zo overgedragen op de volgende generaties.
Het slapste gelul daarentegen wordt mondeling overgeleverd ter lering ende vermaeck.

Maar ondanks dat is het ook soms fijn om, in de drukte van het moment, even te genieten van de stilte, de ruimte en het gebrek aan gelul.

Geen stereopenist of condomologie.
Geen kijkbuis.
Geen spreekbuis.
Geen ruis.
Alleen, thuis.

Heerlijk.