Zij had hem al gezien voordat hij haar opmerkte. 
Zij liep langs het veld, op weg naar het dorp. 
Een strak rood jurkje had ze aan. 
Het was een warme Pinksterdag.

Hij werkte op het land. 
Zongebruind, ontbloot bovenlijf, de mouwen van z’n overall in een knoop om z’n perfecte taille heen gewikkeld. 
Haren wapperend in het zachte, zwoele briesje. 
Zeis in de hand. 
Restant zoethout tussen de tanden.
Glimlach op de mond. 
Massieve armen, grote handen, krachtig van het werken op het land. 

Ze voelde een blos op haar wangen komen. 
Wilde het verbergen, verlegen weglopen.

Haar lijf had anders besloten.

Ze zakte zomaar, zonder aanleiding, in elkaar. 
Een zachte bons was hoorbaar toen haar tas de grond raakte. 
Zijzelf zag nog kans zich flatteus ter aarde te laten storen.
Een kort, bescheiden gilletje was genoeg om zijn aandacht te trekken.

Vanuit haar ooghoek zag ze hem door het weiland rennen. 
Zijn twee handen grepen het hek vast, z’n klompen drukten zich in het natte gras waarna hij zich afzette.
Soepel sprong hij over het hek heen.
Voor hij het wist stond hij aan haar kant van de afscheiding.

Van tussen haar wimpers keek ze hem aan. 
Haar hart bonkte in haar keel. 
Ze probeerde haar ademhaling te kalmeren. 
Het moest lijken alsof ze flauw was gevallen.
Niet alsof ze zelf was gaan liggen. 

Hij keek haar aan.

Haar ogen waren dicht. 

Hij moest haar helpen.
De schaduw is een goed begin, dacht hij.
Alsof hij een breekbaar vel bladgoud van de grond raapte, pakte hij haar op.

Zij voelde zijn warme, ruwe handen, die haar toch heel zacht, teder, aanraakten.
Er ging een rilling door haar heen.

Er ging een rilling door hem heen. 
Hij hield haar voorzichtig voor zich.
Armen uitgestrekt, zij er op.

Ze hield zich slap.

Hij hield haar zo vast dat haar hoofd tegen zijn bovenarm aanlag
Zijn rechterarm in haar knieholten, de linker onder haar linker oksel.
Hij voelde haar lichaam door de rode jurk heen gloeien. 

Hij dacht dat zij het veel te warm had. 
Als een ongeschoren schaap in de zomer.
Dat ze daarom in gestort was. 
Hij voelde dat ze ademde. 
Het stelde hem gerust.

Zij genoot in stilte van zijn aanraking.
Een warme gloed maakte zich van haar meester.
Behalve als kind door haar vader, was ze nooit zo gedragen door een man.
Of zelfs maar aangeraakt. 

Zijn grote handen voelden zacht.
Als stempelkussens.
Zijn massieve armen veilig.

Ze keek hem nog steeds aan van tussen haar wenkbrauwen. 
Zag ze paniek in zijn ogen?
Was hij zenuwachtig?
Opgewonden?

Was zij het?

Hij was bijna bij de stal. 
Haar rode kleding voelde heet aan zijn armen.
Het zweet van zijn handen, armen, elleboogholten, maakte donkere strepen op haar jurk.
Gelukkig was zij niet zwaar.
Hij had schapen getild die zwaarder waren dan zij.

Behendig deed hij met z’n voet de deur open. 
Zijn ogen moesten wennen aan de duisternis van de stal. 
Hij struikelde bijna over de kruiwagen.
Die hij had klaar gezet om straks de kippen te voeren.
Zichzelf soepel in balans brengend wenden zijn ogen aan het licht.
Hij kon zien waar hij heen wilde. 

Zij was blij dat ze uit warmte was.
Nog nooit had ze zich zo warm gevoeld. 
Het zweet stond op haar voorhoofd.
Oksels, benen, armen, nek, borst. 
Kort gezegd, haar hele lijf was nat
Ze was bang dat het haar glad zou maken. 
Dat hij haar daardoor zou laten vallen

Zijn grip verslapte niet.
Hij stapte stevig door. 
Dieper de stal in. 
Steeds koeler.

Zijn vader had hem geleerd wat de beste manier is om een oververhit schaap te koelen.
Scheren kon hij haar niet. 
Neerleggen in een volle drinkbak voor de paarden wel.