We hadden afgesproken geen nieuwjaarkadootjes voor elkaar te kopen.
Na het lekkere oudejaarsetentje omhelsden we elkaar.
“Jij bent mijn kadootje”, fluisterde ik haar toe.
“O ja? Dat moet je me dan es helemaal van naaldje tot draadje uitleggen!”, en keek me verwachtingsvol aan.
Ik droomde even weg in haar ogen en stak van wal.
 
“Weet je nog? Die miezerige dag? ‘Grijze shit’ zou onze leraar Digitale Fotografie het noemen. Zowat al onze foto’s van deze vogelshoot verzopen erin. Het was zo koud dat onze vingers gevoelloos werden. M’n jas was stuk gescheurd toen ik uitgleed op het kletsnatte gras en ik kwam ik er te laat achter dat de settings op m’n camera verkeerd stonden. Erg frustrerend allemaal.”
“Mmm… Ik zag er ook niet op m’n best uit, wel?”
“Nee, je was net een verzopen kieken tussen al die roofvogels. Toen we thuiskwamen haalde ik al m’n foto’s door Photoshop, maar moest de één na de andere in de prullenmand gooien: bewogen, onscherp, onderbelicht, verkeerd diafragma gebruikt, verkeerd standpunt ingenomen… Van veel vogels die langs ons heen waren gescheerd had ik net te laat de ontspanknop ingedrukt, met als gevolg een stapel foto’s van vogelstaarten en grijze luchten.”
“Eh ja…, wil je nu zeggen dat ik als verzopen kip jouw kadootje ben?”
“Nee, tuurlijk niet, wacht nu effe. Tussen dat rijtje zat die ene foto. Weliswaar getrokken met een te trage sluitertijd, maar precies daardoor wolkten de vleugels prachtig op. Na wat gesleutel in Photoshop kwam er een waar juweeltje tevoorschijn! Ik was dolgelukkig!”
“Ja, ok, die foto heb je me laten zien. Knap werk! Ook al was het meer geluk dan wat anders. Maar hoe pas ik als kado in dit gevogelteverhaal?”
Ik wachtte even, haar diep in de ogen kijkend.
“Wel, telkens ik aan jou denk, is het alsof die ene foto opduikt. Jij maakt alles goed.” 
Daar moest ze even bij gaan zitten. Na een minuutje denken kwam het er wat aarzelend uit: “Dus ik ben een verzopen kip die gephotoshopt moet worden?”