Heeft u even een momentje?

Ik kijk de twee vrouwen opmetend aan met mijn hand nog aan de deurknop. De oudere grijze dame en de jonge vrouw kijken vriendelijk terug. Een moeder met dochter, keurig gekleed. De oudste doet het woord en meteen herken ik de dwingende boodschap van geloofsvreugde in haar ogen.
Gelukkig geen gezeur over een SEPA-machtiging voor een maandelijkse afschrijving van mijn bankrekening voor een humanitair doel, want deze twee dames komen iets brengen. Iets wat niet door mijn brievenbus past.

Ik knik en besluit om hen correct te woord te staan op deze zaterdagochtend.
Binnenlaten is echter geen optie besef ik. Eenmaal binnen word je vriendelijk maar effectief gebrainwashed met besmettelijke Bijbelspreuken. Iedere Jehova getuige is niet alleen bijbelspecialist, maar ook NLP-master en hypnotiseur. Je weerstand wordt binnen een kwartier gekraakt en na het tweede bezoek maak je deel uit van de beweging. Maar het is gelukkig prachtig weer dus we kunnen de geloofszaken zonder gewetenswroeging in de deuropening afhandelen.
De openingszet van de dames is echter ongebruikelijk en onverwacht slim en slaat meteen een bres in mijn afweerlinie.
Meteen komt de oudste ter zake. Misschien heeft u recent iemand verloren die u dierbaar was?”, vraagt ze vriendelijk en zonder mijn antwoord af te wachten vervolgt ze, “wij willen mensen steunen die moeite hebben met het accepteren van verlies.” Ze kijkt me strak en hoopvol in de ogen. De jongere vrouw, stagiaire in de geloofsoverdracht en waarschijnlijk haar dochter knikt bevestigend. Daar kun je onmogelijk bezwaar tegen hebben. Het is een dame die beschaafd articulerend haar statement brengt. Ik observeer haar terwijl ze praat en herken onmiddellijk de zalvende glimlach van het gelijk op haar lippen. Een dingetje van mijn moeder. Ik zwijg want alles wat ik zeg kan dadelijk tegen me gebruikt worden.
Ze vervolgt: ‘Omgaan met verlies is niet gemakkelijk, daarom willen we graag de boodschap van troost brengen aan diegenen die met verlies te maken krijgen.’ Ze kijkt me weer nadrukkelijk aan en wacht even op een reactie, maar ik besluit hard terug te slaan en volhard met gespeeld zwijgen.
Ze grijpt in haar tasje en pakt een boekje wat ze openslaat.’ De bijbel kan mogelijk troost brengen,” suggereert ze en start hardop met het voorlezen van “de brief aan de Korintiërs”, een boodschap over troost van de Here Jezus. Haar blik probeert weer binnen te dringen, maar ik laat mijn ophaalbrug niet zakken.
“Een prachtige boodschap,” beaam ik gemeend, maak me gereed voor het geloofsoffensief dat gaat volgen en zet me onbewust schrap in de deuropening.

“Misschien dat u deze boodschap mee naar binnen wilt nemen en eens door wil kijken” is echter haar beleefde vraag, terwijl ze me een “Ontwaakt”in de handen stopt. Het themanummer van Jehova heet”omgaan met verlies”.
Verbaasd kijk ik haar aan, geven ze het nu al op? In niets herken ik de dwingende en hardnekkige volharding van een Jehova getuige en nederig pak ik het blaadje aan. Ik sla een paar blaadjes om met geveinsde interesse.
Met “Dank u en ik wens u een prettige dag verder,” besluit ze.
We geven elkaar een hand, de dames draaien om en ik kijk ze na als ze rustig en zelfverzekerd de oprit aflopen. Even later zie ik ze door het raam over straat lopen, naar een volgend adres? Was het een huis aan huis actie, of was het een gerichte actie van boven en was alleen mijn adres doorgegeven?
Een “Unheimisch “gevoel bekruipt me. De timing van dit bezoek was midden in de roos. Twee dagen geleden had ik mijn vrouw en dochter op het vliegveld afgezet voor een vakantie en onbewust maakte ik me de eerste dagen toch zorgen over hun welzijn en uitgerekend nu word ik lotgenoot van deze Goddelijke troostactie!
Hoewel ik niet onderworpen was aan een kruisverhoor en er geen gunst werd verlangd besef ik dat ik binnenkort weer word aangedaan om te kijken of het zaadje van Jehova gekiemd heeft in vruchtbare aarde.