Ik duw zijn rolstoel de heuvel op.
Dankbaar dat mijn schat nog leeft.
Hij wil het niet horen. Als wij in bed liggen draait hij zijn rug naar mij toe.
Ik mag hem zelfs niet strelen.
‘Je kan wel ergens anders een kind verwekken.’
Zijn stem klinkt hard.
‘Niemand hoeft het te weten.’
Het is alsof hij eigenhandig een muur tussen ons optrekt. Hij kan de aanblik van zichzelf in de spiegel niet langer verdragen.
‘Dood stuk vlees,’ schreeuwt hij.
Het liefst neem ik hem dan in mijn armen.
Aan mijn liefde zal het niet liggen…