Ze blijft in de deuropening staan. De deur staat op een kier.  
‘Fijn je te zien, lang geleden.’   
Ik knik.  
Haar zachte hand blijft rusten op haar buik.  
Ik probeer mijn blik af te wenden.  
‘En hoe gaat het nu met jou?’ fluistert ze.  
In de gauwigheid probeer ik wat te verzinnen.  
'Ik schrijf, korte verhalen, soms ook gedichten,’ bast mijn stem.  
Gelijk al heb ik al een hekel aan mijn eigen stemgeluid.   
Hoe oppervlakkig kan je zijn? 
Carien knikt, schraapt haar keel.  
'Die  verhalen hebben mij er doorheen geholpen.’