Zet mij niet op een podium. Plaats me niet op een voetstuk. Ik sta veel liever op gelijke hoogte. Zo breng ik mijn boeken aan de man, of de vrouw. Volks en vooral individueel, als het kan. Zo nu en dan zonder gesproken woorden. Boek in de brievenbus en klaar. Daar is niks verkeerd aan. Ik ben van nature een man van het geschreven woord. Al laat ik anderen de keuze. Een overwinning op mijn andere ik. Op de ik die alles op elk moment onder controle wil hebben.

‘Kom je niet even binnen?’

In deze woelige tijden is het veel minder vanzelfsprekend dan het lijkt. Tenzij ik in grote tijdnood zit, zeg ik ja. Bij mensen die ik nog niet zo goed ken doorgaans ietwat aarzelend, op het bedeesde af, bij anderen met veel meer zelfvertrouwen en een tamelijk ontspannen glimlach. Her en der is het inmiddels een traditie geworden, een gewoonte, die, in mijn beleving, helemaal niet zo gewoon is. Spontaan rustgevend en tegelijkertijd opwindend, temeer omdat het niet meer gevraagd wordt, maar uitgeroepen. Een joviale ‘Kom binnen, Danny!’ Een warm gevoel van vertrouwen en vriendschap. Van oprecht welkom zijn.

Het is uitzonderlijk. Een voorrecht. Dat voelt fijn. En tegelijkertijd een tikkeltje tegenstrijdig, omdat afzondering leidt tot samenzijn. Omdat ik ten volle besef dat dergelijke uitnodigingen een rechtstreeks of onrechtstreeks gevolg zijn van mijn schrijfbezigheden. Schrijven is jezelf opsluiten in een kastje, jezelf isoleren. Dat is de perceptie. Misschien hebben mijn lezerszelf ooit de pen ter hand genomen en voelden ze uitsluitend het eenzame, het teruggetrokkene, de bedreiging van de confrontatie met zichzelf. Weten zij veel dat een schrijver zoals ik quasi meteen de achterwand van die kast wegneemt. Zonder dat iemand er iets van merkt, gaat er een nieuwe wereld voor me open. Een schijnwereld vol fantasie of een kluwen van herinneringen, mijmeringen en opgedane ervaringen, die met gemak het solitaire van het alleen zijn verdringt. Mensen die niets met schrijven hebben, zien alleen een muur. Leegte. Alsof ze blind zijn. Dat is allerminst neerbuigend bedoeld. Ik besef dat ik een dromer ben, een denker, een fantast desnoods. Mensen die dat helemaal niet ervaren en veel praktischer zijn qua ingesteldheid, kan ik intens bewonderen.

Voor mij voelt het niet zo, maar toch zit ik vaak fysiek alleen te schrijven. Daar kan ik niet omheen. Op een bepaald moment zal jij mijn gedachten lezen en ze inschatten, beoordelen of veroordelen. Je zal ze niet begrijpen of net wél. Er ontstaat contact. In uitgesteld relais. Onrechtstreeks. In geval van herkenning zal het aanvoelen alsof ik nu denk wat jij denkt. De kans dat jij helemaal iets anders denkt, is tientallen keren groter. Absoluut niet erg. Misschien is het juist fascinerend om een ander inzicht te krijgen, om niet te verdwalen in je eigen wereld. Om niet telkens dat ovale rondje van je eigen denkpiste af te lopen, maar in plaats daarvan traag met mij mee te slenteren of net als een bezetene rond te spurten en mee te kronkelen in mijn afwisselend dromerige, rationaliserende en rondtollende hoofd.

Hier zit ik nu. Tegenover iemand die mij genoeg waardeert om een boek van mij te kopen. Een turf van 355 bladzijden, waarvan een groot gedeelte over mezelf gaat. Het is een privilege om een inkijk te krijgen in mijn leven, vinden ze. En ik vind precies hetzelfde. Want ik zit in hun keuken. In hun woonkamer. Ik drink koffie uit hun kopje. Grappig eigenlijk. Op een andere manier hebben zij ook al dikwijls uit mijn kopjegedronken. Mijn vloeiende, voelbare, misschien wel vloeibare gedachten geproefd als waren ze even pittig als het zwarte vocht dat momenteel voor me staat. Toch voelt het helemaal niet aan als een kwestie van zij en mij. Ik voel me ‘wij’ en vrij snel thuis, omdat ik besef dat mijn gesprekspartners in vele gevallen heel wat van me weten. De sterktes en de zwaktes. Zowel de mooie momenten als de talrijke beschamende of confronterende. Ze weten dat ik een mens ben van vlees en bloed, maar wel een die zich kan opsluiten in een kastje om er zich te amuseren met witte schermen, blinde muren en zesentwintig lettertjes. Wat bezielt zo iemand? Wat drijft hem? Hij is herkenbaar en raar tegelijk! Toch lijkt hij gewoon. Of toch redelijk. Boeiend wel, op een vreemde manier. Ik denk dat ze dat soms denken.

Ik hou ervan. Een eerlijk gesprek. Meestal merk ik dat mensen zich spontaan openstellen, over kleine en grote problemen praten of vertrouwelijke verhalen vertellen. Soms gaat hun vingertje heel eventjes voor hun lippen engaat het, gebruikelijk half fluisterend (en ik voor de volle honderd procent luisterend), over gebeurtenissen, getuigenissen of geruchten die niemand iets aangaat. Er wordt geklaagd en gegrinnikt en iedereen heeft er vrede mee. In uiterste gevallen wordt er gevochten tegen tranen. Zowel van verdriet als van het lachen.

Dit is hoe mensen zijn, noteer ik na een vijftigtal bezoekjes. Emotionele wezens. Verrukkelijk in hun diversiteit. Ik hou daarvan. Iedereen is immers anders. Ik hou van de mensen. Om ze te ontdekken. Hun verschillen te voelen. In diversiteit hoor je tijd. Die moet je daarvoor uittrekken. In deze moderne tijden trekken mensen eerder hun kleren uit dan tijd. Tijd die onontbeerlijk is om elkaar echt te leren kennen. Ik observeer. Na een treffen van een uurtje heb ik veelal een vrij goed beeld van wie er tegenover mij zit.

Uiteraard ontmoet ik dezer dagen vooral mensen die mijn boek(en) willen kopen. Lezers die me kennen van mijn teksten of van vorige werken. Als ik hen gadesla, zie ik vroeg of laat steevast een twinkeling in hun ogen. Hoe groot of hoe klein hun zorgen ook zijn, of hun riante villa’s, of hun eerder bescheiden huisjes.Ik zie humor. Altijd. En tegelijkertijd emotie. Weemoed, ook dat. Wat een genot dat ik dit soort mensen aantrek door mijn schrijven. Er wordt genoten van menselijk samenzijn en samen zijn we het er altijd over eens dat online contact niet evenwaardig is aan het hier en nu. Want dit is de dimensie die gemist wordt. Er is veel nood aan menselijk contact. Even de tijd nemen voor elkaar. Zo eenvoudig, en tegelijkertijd zo kostbaar, zo bijna onbereikbaar.

Ik drink mijn koffie nu hij nog heet is. Meestal zwart. Soms praat ik te veel en verdringt het mijn luisteren. Ik denk niet dat het me kwalijk genomen wordt. Mijn openheid wordt geapprecieerd. Er wordt ondervonden dat mijn schrijvende, spontane ik mijn zijnde ik heel erg benadert. Ik lach, want dat vind ik een heel mooi compliment.

En toch … Mijn schrijven staat tijdelijk op een heel laag pitje. Dat gemis aan creëren vreet aan mij en aan mijn zelfvertrouwen, ook al heb ik pas een boek bij mekaar gepend. Gelukkig wordt die leemteopgevuld door mijn gevoel vantoenemende sociale behendigheid. Alsof mijn sociale angst op een paar jaar tijd werd omgebogen naar een flexibele aangenaamheid, een uitkijken naar zelfs. Omdat ook ik hunker naar gezelschap en menselijke warmte. Naar het vernieuwende, net als naar het vertrouwde. Ik ben in balans.

Bedankt, schrijftalent, om mij als mens completer te maken. Bedankt, lezers. Mensen. Bedankt, om mij toe te laten.