Het geklingel was een  aanslag op haar tere gehoorzenuw.

‘Moet de bodem er soms uit?’ schreeuwde ze met rode konen van opwinding.

Het ouderlijk huis van mijn lieve schat werd overbevolkt, door zowel klingelaars als klungelaars.

Zelfs het geschuif van de stoelen was een voortdurende  bron van irritatie. Haar ogen spuwden vuur ... ze zou de boel wel willen laten ontploffen. Ja, mijn  lieve schat kende zichzelf magische krachten toe.

Separatie bleek uiteindelijk  uiterst effectief  te zijn. 

De  kleine prinses op de erwt at voortaan op haar eigen kamer en de rust leek te zijn wedergekeerd. Al liep het  hele gezin  voortaan wel op sloffen.