Het gat in mijn rug is terug. Waarschijnlijk is het nooit weg geweest, maar heb ik het alleen niet opgemerkt. Het bevindt zich in de holte tussen mijn schouderbladen en heeft daar al die tijd liggen wachten tot het zich ongezien kon openen. De laatste maanden had zich een vlies over de vorige opening gevormd, maar dat is nu toch te kwetsbaar gebleken. 

Als ik s ' avonds op mijn zij in bed lig, voel ik dat ik kracht aan het verliezen ben. Ik zie hoe een helder blauwe rivier met donkere korrels uit me stroomt en de wand in verdwijnt. 

De volgende ochtend is er alleen nog een kring van afdrukken te zien naast me; uitgebeten vlekjes, als met houtskool aangebracht.