Geschreven naar een waargebeurd verhaal, naar eigen idee verandert.
Het is elf uur en oma Alie rijdt naar de kinderopvang van haar kleinkind. Ze baalt want ze heeft haar kleinkind al vier maanden niet gezien. “Mam, ze moet eerst beter worden!” Had haar dochter gezegd. Maar juist nu belt haar dochter op, want ze was vergeten dat Lisa naar de huisarts moest. “Daar ben ik wel goed in!” Moppert oma Alie.
Bij de kinderopvang belt oma Alie aan. “Goedemiddag, kom Lisa ophalen.” Zegt ze tegen de juf die opendoet. “Komt u binnen." In de gang is het druk, twee moeders zijn er om hun kindje te brengen. Een andere juf is er ook met een meisje op haar armen. “Ben zo terug.” Oma Alie wacht maar en ze pakt alvast het jasje en losse spulletjes van Lisa. Een moeder gaat weg. De juf met het meisje praat nog even met de andere moeder. “Hallo oma van Lisa.” Zegt de juf vriendelijk als die moeder weggaat. “U komt haar zeker ophalen.” Oma Alie lacht “, ja. Ze moet naar de huisarts voor controle. Daar ben ik alleen goed voor, heb haar al vier maanden niet gezien.” De juf lacht en weet hoe de moeder van Lisa kan zijn. Ook de relatie met haar moeder. “Dat klopt, maar gelukkig weer gezond om bij oma te zijn en bij ons.” De andere juf komt terug. “Sorry, kreeg een telefoontje. Zal ik haar overnemen? En Marleen heb je nodig voor de medicijnen.” De andere juf kijkt haar aan en naar het meisje in haar armen. “Ja natuurlijk, tot ziens.” Oma Alie kijkt wat verbaasd. “Is dit Lisa?” “Ja dit is Lisa.” Oma Alie kijkt naar het meisje. “Had al twijfels of het Lisa was, zo mager in haar toetje en ook afgevallen?” De juf kijkt haar aan. “Maar ze is goed ziek geweest en die antibiotica heeft ook een effect gehad.” Oma Alie twijfelt nog even, ze trekt het teddy jasje aan bij Lisa.“Geen warme winterjas?” De juf kijkt nog op de kapstok. “Nee alleen deze." Oma Alie zucht. “Snap mijn dochter niet. Ze is net ziek geweest en dan met dit weer een dun jasje aan! Ze zal wel weer geen geld hebben voor een winterjas! Wie kan het gaan kopen!” De juf zucht, “tot de volgende keer Lisa. Lekker verwennen door oma.” Oma Alie tilt de kleine meid in een autostoeltje en de riemen gaan strak om. “Heb nog je oude winterjasje liggen Lisa. Misschien dat je die nog past.” Bij oma thuis eerst een broodje en wat drinken." Een kort ritje volgt, de kleine meid is vrolijk en brabbelt van alles. Oma Alie kan alleen maar genieten. “Je bent goed afgevallen. Het jasje is een maatje kleiner en je past het. Na de huisarts ga ik je extra verwennen.” Het bezoek bij de huisarts gaat snel en goed, hij is tevreden. Oma Alie verteld nog dat Lisa is afgevallen. De huisarts geeft ook aan dat het door de antibiotica komt en ze weer zal aankomen. Een uur later wandelt oma Alie met Lisa in een wandelwagen, samen met haar buurvrouw.
“Dat is vreemd!” Roept juf Marlies die oma Alie vanochtend geholpen heeft. Haar collega juf Bea kijkt haar aan. Ze had eerst de kleine meid in de armen. “Wat is er?” Marlies bekijkt alle kleren van het meisje. “In deze kleren staat overal Lisa, maar dit is toch Sophie?” Bea kijkt naar het meisje en twijfelt. “Vanochtend heb je toch Sophie, die je van mij overnam, naar de zaal gebracht?” Marlies schrikt duidelijk! “Nee! Heb haar aan oma Alie meegegeven!” Beide beseffen nu pas dat er en fout is gemaakt. Er is geen telefoonnummer bekend van oma Alie en ze bellen de moeder van Lisa. Maar die neemt niet op. “We komen er meteen aan!” Roept de moeder van Sophie door de telefoon, duidelijk in paniek. Aangekomen bevestigen hun dat niet hun Sophie op de opvang is maar Lisa. Een uur later eindelijk contact met de moeder van Lisa. Ze komt meteen naar de opvang. Inmiddels is ook de vestigingsmanager Ilona aangekomen. Na het verhaal is hebben aangehoord rijdt ze met de moeder van Lisa naar haar moeder. Maar die is nog aan het wandelen. Ze wachten en wachten in de auto en eindelijk na een uur komen ze aangelopen. “Mam dit is Lisa niet!”
Volgens het krantenartikel.
Hoe het dan ging, dat meegeven van een 'verkeerd kleinkind'?. "De oma twijfelde, maar omdat haar kleinkind ervoor ziek was geweest dacht ze dat het misschien daaraan lag. Het zijn twee meisjes van drie maanden die erg veel op elkaar lijken. Daarmee wil ik het niet goedpraten, maar het blijft mensenwerk." De ouders van de twee jonge kinderen zouden begrip hebben getoond voor de wat vervelende situatie.
Met de oma van het kleinkindje gaat het iets minder goed, vertelt Claudia. "Die vindt het natuurlijk heel erg dat ze haar eigen kleinkind niet herkend heeft."
