In de verte komt een stofwolk aangevlogen door de duinen, vooruitgegaan door opgewonden stemmetjes van drie jochies. Hijgend laten ze zich in het zand vallen.
“Ik heb gewonnen”, roept het jongetje met de donkerblonde kuif.
Niet veel verder ligt de camping waar hun wedstrijdje is begonnen en waar ze elkaar enkele dagen geleden al snel gevonden hebben.
Teun, degene met de kuif, is met zijn vader aan het kamperen. Zijn vader ziet hij na de scheiding maar eens in de veertien dagen en deze vakantie twee hele weken! Hij verheugt zich op het beloofde dagje zeevissen. Een uitstapje naar de dierentuin en een bezoek aan een bunker, die in de oorlog werd gebruikt als schuilkelder, staan ook op het programma. Teun leest veel over de oorlog en het boek Oorlogswinter heeft hij al meerdere keren gelezen. Die Engelse soldaat, Jack, zat eigenlijk ook in een soort schuilkelder nadat hij gewond was geraakt.

Wel toevallig dat het Engelse jongetje die hij op de camping heeft leren kennen ook Jack heet.
Teun bekijkt hem nog eens goed. Jack’s rossige, wilde krullenbos springt alle kanten uit. Hij is twaalf jaar, even oud als Teun, en woont in Londen. Die stad zou Teun wel eens willen zien met de Big Ben, de wisseling van de wacht bij Buckingham Palace en de rode dubbeldeks bussen. Jack heeft hem verteld over het Imperial War Museum. Daar hangen echte vliegtuigen aan het plafond. Mooi man!
Jack is vooral benieuwd naar de bollenvelden in Nederland. Hij heeft zijn opa wel eens horen vertellen, dat in de oorlog mensen in Nederland die niks te eten hadden, bloembollen aten. Opa is militair geweest in die oorlog en in 1945 in Nederland geweest. Hij heeft daar veel meegemaakt, ook heel erge dingen, waar hij liever niet meer over praat.
Teun heeft voldoende Engels geleerd op school om alles te begrijpen wat Jack vertelt.

Een blond tenger jongetje heeft moeite om Jack en Teun bij te houden. Kurt is 10 jaar en komt uit Duitsland. Hij spreekt weinig Engels dus het is voor hem soms moeilijk om de anderen te verstaan. Maar ach, wat maakt het uit. Met handen en voeten komen ze een heel eind. Sommige woorden lijken in alle drie de talen bijna hetzelfde. Kurt is voor zijn leeftijd nogal klein en daarom lijkt het hem leuk om Madurodam te zien, daar lijkt hij dan groot.
Kurt is vooral geïnteresseerd in de natuur en houdt van dieren, wandelen en fietsen. Zijn ouders hebben voor hem en zijn zusje de Fahrräder meegenomen in de camper, zodat ze door de duinen kunnen fietsen. Daar moet ook ergens een zeeaquarium zijn. Op de planning staat verder nog het strandjuttersmuseum. Hij heeft gehoord dat daar ook een oude mijn moet liggen, die langs het strand gevonden is. Misschien vinden Teun en Jack dat ook nog wel interessant om te bekijken.

Jack, Teun en Kurt hebben alle drie een dunne plastic buis bij zich en in hun zakken een handjevol witte bessen. Als je zo’n bes in de buis stopt, je blaast je wangen bol en daarna door de buis, kun je het besje ver weg schieten.
“Kom hier”, roepen Jack en Teun naar Kurt.
Ja, dat bedoelt Kurt. Kom hier klinkt hetzelfde als komm her in het Duits en zelfs als come here in het Engels .
Ze hebben een verdiept pad gevonden. Een mooie plek om van daaruit de besjes weg te schieten. Zes bolle wangetjes gaan aan de slag. Een wedstrijdje wie met het besje een steen, iets verderop, kan raken. Als ze dat een paar keer geprobeerd hebben, draaien ze zich om, zoekend naar een doelwit aan de andere kant.
Daar komt iets roods aan, net achter die pol helmgras. Ze proberen het te raken met hun besjes, maar omdat het beweegt is dat moeilijk.
Ja, een besje is raak. Ze horen het kapot knoepen en lopen die kant op om hun doel te bekijken. Een klein meisje stapt huilend van haar fietsje en zet haar rode helmpje af.
“Er heeft een vogel op mijn helm gepoept”, roept ze naar de man die er aan komt fietsen.
“Laat eens kijken.”
Dat is vast haar opa, hij lijkt wel heel oud.
“Dat is geen vogelpoep, dat is een besje”, horen de jongens het antwoord van de man en hij haalt een grote witte zakdoek uit zijn jaszak. Met een beetje spuug veegt hij het helmpje schoon en kijkt intussen om zich heen, zoekend waar dat besje vandaan gekomen kan zijn.

De jongens zijn terug gerend naar hun verdiepte pad, maar de man ziet ze nog net naar beneden springen.
De zakdoek in zijn hand knijpt hij tot een klein propje, hij slikt een paar keer. Met trillende hand veegt hij met de zakdoek over zijn ogen. Hij krijgt een flashback naar zijn jeugd. Op de plek waar de jongens nu zijn hadden de Duitsers loopgraven gegraven om te voorkomen dat de geallieerden aan land konden komen. Een jaar of twaalf was hij toen en kon als de beste in bomen klimmen. Vanuit zo’n boom zag hij in de verte die loopgraven waar zo nu en dan de bovenkant van een helm te zien was tussen het helmgras. Bulderende vliegtuigen en in de verte het luchtalarm maakten een oorverdovend lawaai.
“Wat is er opa, vraagt het meisje, heb je een besje in je oog gekregen?”
“Nee kind, er vloog een vliegtuig, o nee, een vliegje in mijn oog. Kom we lopen daarheen”, wijst hij in de richting van de jongetjes.
Die zien de man en het meisje aankomen en denken: nou zwaait er wat!
En inderdaad: er zwaait wat.
Opa zwaait met zijn grote witte zakdoek en roept: dat kunnen jullie goed hoor, hij was raak. Veel plezier nog.
Pfff, dat viel even mee, geen gebulder.
“Dag mijnheer, ja mijnheer.”