Goed voornemen

Het jaar 2017.
Het is eind December en we brengen, na enig licht verweer mijnerzijds, de Feestdagen door bij Thaise schoonmoeder in de Isaan. Goedmakertje : met heerlijke temperaturen en zonneschijn alom lijken de donkere dagen voor Kerst verder weg dan ooit.

Net wakker, de vingers brandend aan een mok vers gezette oploskoffie en de ochtendzon op de bol, slenter ik over het braakliggende veldje naast schoonma's huis. Geheel content met het leven, terwijl ik op de achtergrond hoor hoe vrouwlief Oy, gezellig kwetterend met de buren, mijn ontbijt in elkaar fröbelt.
Een vredig plaatje.

Op de uiterste hoek van het braakliggende stuk grond staat een geestenhuisje. Ooit felrood van kleur, is het nu door de tand des tijds en ongenadige zon een vaag verhaal geworden. Ik had het al vaker vanuit de verte bekeken. Zoals altijd licht gefascineerd door wat die Thai toch bezielt om dit soort dingen overal neer te plempen.
En er om de haverklap wierook, bloemslingers, en, bij gebrek aan een beetje christelijke fles wijn in deze gewesten, wat plaatselijk vuurwater bij te offeren.

Uiterst bijgelovige flauwekul als je het mij vraagt, en de vraag oproepend of de Wijzen wel echt uit het Oosten kwamen.
Maar dat idee houdt deze nuchtere kaaskop wel vóór zich, want mijn ontbijtje maakt zich tenslotte niet vanzelf.

Het huisje hoorde ooit bij de gammele houten woning van mijn Thaise zwager, nu al weer vele jaren in Bangkok residerend.
Wat hier ter dorpe vrede op aarde bracht, want vergeleken met hem was iedere andere dronken klaploper in de buurt een aanwinst.

Het huis werd gesloopt, de planken verkocht, en het geestenhuisje bleef vervolgens eenzaam achter. De enigen die het nu nog bezoeken zijn de mussen die er een nestje bouwen, of de met mos overdekte offerglaasjes gebruiken als drinkbak.

Nieuwsgierige die ik ben, kom ik dichterbij. En bekijk het geheel nog eens goed, nu vanaf een meter afstand.
Conclusie: vogelhuisje in verval.
Als ik vervolgens verder wil gaan met mijn relaxte ochtendronde, hoor ik zacht een stem.
Zwak, maar onmiskenbaar. De blik hemelwaarts heffend is daar niets te zien, terwijl ik toch zou zweren dat het van boven kwam.

Dan hoor ik achter me: 'Come here, come on.' Mijn nekharen gaan overeind staan door het unheimische gevoel dat ik krijg. Maar om me heen kijkend ontwaar ik niets dan dorre rijstvelden. Dan versta ik nogmaals: 'Come on, come here!
Nu weet ik het zeker, het komt uit het huisje!
Aan mezelf twijfelend doe ik een stap terug, koffie morsend in het droge gras.
Gefascineerd naar het vaalrode geestenverblijf starend, weigert mijn eigen geest even dienst.
Dan, eindelijk, dringt het tot deze geïmporteerde kleibint door dat Thaise huisjes waarschijnlijk geen Engels spreken.

Ik tover mijn telefoon tevoorschijn en besef een broekzak-gesprek te hebben gevoerd met een live uitzending van YouTube. Dezelfde uitzending die ik vanmorgen tijdens het koffiezetten beluisterde.
De ongewenste seance verbrekend zie ik nog net hoe een golden retriever een goedkeurende aai over de bol krijgt van zijn baasje.

Terug slenterend naar huis en ontbijt is mijn eerste goede voornemen voor het nieuwe jaar een feit.

Namelijk om ook déze bijgelovige flauwekul maar voor mezelf te houden.