Ik kan je alleen maar aangeven wat mijn gekozen woordkeuze, zinsvolgorde en ritme hier motiveerde. Zoals ik het voor me zag noemde iedereen hem een alcoholist, rechtstreeks of onderling. Hij negeerde zelf heel lang dat hij alcoholist was, maar diep van binnen wist hij dat er misschien wel een hele dikke kern van waarheid in zat. Toch had hij nog ergens een greintje zelfrespect en toen hij het spuugzat was, ging hij zichzelf (in korte tijd of gaandeweg) hedonist noemen. Het kan zelfs zijn dat hij zich zo aan anderen presenteerde. Geen vervagende grenzen dus, maar zich vasthouden aan een strohalmpje zelfrespect. Daar komt nog bij dat 'hedonist' een vrij ironisch eufemisme is voor alcoholist. Dat geeft het iets tragikomisch. Dit was mijn motivering om het in deze bewoordingen te zeggen en het werkwoord 'gaan' te gebruiken. Maar ik ben slechts de schrijver ervan en  heb helemaal niets te vertellen over andersmans voorkeuren of interpretaties. 
Andere opties zijn: 'De alcoholist noemde zichzelf voortaan hedonist,' 'De alcoholist was eigenlijk een hedonist,' 'De alcholist vond zichzelf een hedonist,' etc. etc. 

dus ik herken je verhaal. 

ik begrijp nu je -ging- in deze.