De Stippelberg
© Sylvia Schalken op .
Ik zie hem al van verre staan; half zittend op de stang van zijn fiets. De verrekijker voor de ogen. Hij tuurt en blijft turen. “Zie je wat?”, vraag ik als ik hem passeer. Eerst reageert hij niet. Blijft strak voor zich uit staren, maar dan laat hij de kijker langzaam zakken. “Er zit daar een boomklever. Prachtig mooi vogeltje. Ik kan er naar blijven kijken.” En dus zet ook ik de kijker aan de ogen om vol bewondering de boomklever te aanschouwen.
“Er zit hier nog veel meer moois”, mompelt de man. “Ik kom hier elke dag. De goudvink heb ik zojuist ook al gespot en natuurlijk de bonte specht. Niet de kleine hoor, want die zie je bijna nooit, maar de middelste van de drie laat flink van zich horen.” En inderdaad, tijdens mijn wandeling over de Stippelberg heb ik de onmiskenbare roffel van de bonte specht met zijn rode petje al verschillende keren gehoord.
“Woon je hier in de buurt?”, vraag ik de man om toch even een gezellig praatje te maken. “Ik woon in Deurne in een prachtige villa aan de rand van het bos. Als ik op mijn terras zit, zie ik de mooiste vogels voorbij komen, maar toch ga ik elke dag op pad. Mijn vrouw is nogal een poets. Die sopt liever de ramen en de vloeren en roept dat haar stoep zo mooi schoon is, dan dat zij geniet van de natuur. Het liefst pak ik de fiets en rij ik richting Mook, of nog beter: richting Duitsland. Het Reichswald, mevrouw, daar zitten pas mooie vogeltjes. Maar hier is het ook mooi. Weet je trouwens waar de naam ‘Stippelberg’ vandaan komt?” En zonder mijn antwoord af te wachten, volgt er een heel betoog over het ontstaan van dit gebied en over de stippels in het landschap waar deze berg haar naam aan dankt.
“Moet je nog ver?”, vraagt de man. “Want als je tegen zonsondergang nog in het bos bent, kun je misschien nog een das aan het werk zien. Die komen pas tegen schemertijd uit hun holletjes. Ik moet nog zo’n 15 km gaan en het is al bijna drie uur. Dus neem ik afscheid van de man en vervolg mijn pad door de bossen. Als tegen zessen de zon als een grote oranje bol ondergaat en de vogels steeds stiller worden, kom ik aan bij de rand van het bos. Geen das gezien, maar dat doet geen afbreuk aan mijn prachtige wandeling en de bijzondere ontmoeting met de man op de Stippelberg.
