Peter strompelt naar binnen. Hij steunt zwaar op de aluminium kruk aan de goede rechterzijde. De  linkerarm hangt af, ’ Dood stuk vlees,’ mompelt hij. Om over zijn linker been nog maar niet te spreken. Gisteren bleef hij achter de drempel haken.  
‘Viel zo op mijn snufferd,’ hinnikt Peter van het lachen.  
Ik lach mee, al prikken de tranen in mijn ogen.   
Al gaan mijn gedachten terug in de tijd, herinner ik  mij mijn eigen vermeende positivisme.  
De andere fysiotherapeut in de oefenzaal is zich van geen kwaad bewust en prijst hem juist om zijn positiviteit.  
Ik weet helaas dat het niet altijd is wat het lijkt…