Tien jaar geleden werd ik veertig.
Daar vond ik toen wat van.
Ik wilde het allemaal anders doen.
Serieuzer worden.
Meer volwassen.

Nu, tien jaar later, word ik vijftig. 
Dat heb ik niet bedacht, dat hebben we met z'n allen afgesproken.
Als veertig plus tien ziedendgaren had geheten, had ik volgend jaar ziedendgareen geworden. 
Maar nee, het heet vijftig. 
En dus word ik vijftig.

Vijftig klinkt bijzonder. 
Het klinkt net niet volwassen maar wel op weg naar ouderdom.
Over tien jaar word ik zestig. 
Dan gaat het ineens wel hard.

Ik kijk terug op de laatste tien jaar. 
Wat zijn ze snel gegaan. 
Vakanties, films, kinderen, koken, schrijven, gras maaien. 
Bijna alles is er wel gebeurd.

Wat niet veel is veranderd is hoe ik mezelf van binnen voel. 

Ik ben vaak nog steeds dat kleine jochie, acht jaar oud, dat geen idee heeft wat hij doet.
En even vaak ben ik die knul van 18 die denkt te weten hoe het werkt.
Of de blufpoker spelende twintiger die daarmee zijn onwetendheid verbergt.
Nieuw in dit rijtje is de ervaren veertiger die zich niet makkelijk van z'n stuk laat brengen.

Maar meestal ben ik ergens tussen 8 en 18 en klooi ik maar wat aan;
Ontdek ik iedere dag iets nieuws, ben ik nog iedere keer verbaasd en sta ik zorgeloos in het leven.

Dat hou ik nog wel tien jaar vol.

Dit jaar word ik vijftig.
Dat klinkt nog best wel jong.