Gladgestreken bed,

pad geëffend voor vertrek.

En gelijk weer spijt.

Mijn huid

door 't leven verweerd 

heeft nood aan een crème 

die egaliseert 

 

 

Vlekken weg geschrobd,

beschadigd en bezeerd.

Bleek verdund door tranen.

Ik stel me bloot voor je. Waarom kijk je niet? Ik ben naakt in mijn gevoelens. Ik draag ze op mijn gezicht, hopend op gewenste intimiteiten met jou. Intiem, vertrouwd contact. Een zoen en een kus, maar ook je woorden. Alleen dan kan ik je voelen, zien en horen. Dat ik in jouw fragiele hartje mag kruipen en mij daarin kan nestelen voor comfort. Mag dat of ben je bang? Bang om je lichaam aan mij te vertonen op de meeste naakte manier. Bang om comfort buiten jezelf te zoeken. Bang om zeker te zijn in je onzekerheden.
 
Ik doe het voor jou en jij voor mij. Mijn hart staat open. Kruip erin en voel mijn lichaam, liefde en veiligheid. Laten we de Intimiteit waarborgen in ons naaktheid. Zacht strelend over je rug en tintelende gefluisterde woorden in mijn oor. Ik wil mij zien in jouw ogen. Kijk mij aan en zie mij. Ik zweer dit te koesteren. Dit gevoel dat wij samen in elkaar kunnen vinden.
 
Durf je je kleding te verwijderen en mij jou te laten zien?

Karel I, brak zijn been 1
Karel II, zwom in zee 1 2
Karel III, brak zijn knie 1 2 3
Karel IV, dronk vier glaasjes amstelbier 1 2 3 4
Karel V, sloeg zijn wijf 1 2 3 4 5
Karel VI, kurk op de fles 1 2 3 4 5 6
Karel VII, zoentjes geven 1 2 3 4 5 6 7
Karel VIII, stond op wacht 1 2 3 4 5 6 7 8
Karel IX, voeten vegen 1 2 3 4 5 6 7 8 9
Karel X, kon niet zien 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
Karel XI, liep van Amsterdam naar Delf 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
Karel XII, sloeg de klok van twaalf 1 2 3 4 5 6 7 8

Af. Je bent af.

'Ik geef je vrije toegang',

fluisterde zij in zijn oor.
Het bevrijdde haar dat zij de touwtjes in handen had. 

 

Er is niets dat de mens meer begeert dan zijn vrijheid maar waar hij ooit minder voor heeft moeten vechten.
Als mensen zijn we sociale wezens die onder andere empathie en verdraagzaamheid voelen, blind voor hoe we voortdurend de vrijheid beknotten van degenen om ons heen die moreel bewogen worden die van ons te respecteren.
Geld bepaalt onze keuzes en beknot onze vrijheid. Een rijk man zal zijn huis niet afbetalen met het geld dat hij uitleent aan zijn vriend.
De ridder die zijn ontwapende strijdmakker zijn zwaard toewerpt, zal gewond of verminkt naar huis terugkeren - de strijd voor hem verloren - of sneuvelen.
De vijandige soldaat, slechts gedwongen door zijn oversten, hoopt om zijn onbeschermde tegenstander met slechts een uithaal schijnbaar neer te halen en er verder de brui aan te geven zonder van landverraad beschuldigd te worden.
Vrijheid is het enige waar we niet vrij in zijn.

Als het niet kan zoals het moet…

…dan moet het maar zoals het kan”, citeerde Leon in gedachten Marcel Kiekeboe uit het album De doedelzak van Mac Reel terwijl hij zijn vaders sjaal om de nek van zijn nietsvermoedende moeder.
Kanker hield zijn vader aan zijn bed gekluisterd en bespaarde Leon nu al weken zijn dagelijkse portie slaag en slavernij en Leon was vastbesloten om dat zo te houden. Zijn vader had de eerder zeldzame bloedgroep AB. Dat zou het moelijker maken om op korte termijn een geschikte beenmergdonor te vinden, had de dokter met oprecht medeleven aan zijn moeder meegedeeld. Jammer genoeg had zijn moeder bloedgroep O en bleek zij na onderzoek een perfecte donor.
De hoop die zich in Leon verzameld had werd stukgeslagen.
Dit kon hij niet laten gebeuren. Hij kon zich deze uitgelezen kans om eindelijk van zijn vader verlost te raken niet laten ontnemen. Leon moest voorkomen dat zijn moeder haar beenmerg doneerde. Dat zou hem in elk geval wat ademruimte geven zodat hij rustig kon nadenken wat zijn volgende stap zou zijn. Het zou beter geweest zijn als hij erover kon praten. Als hij zijn moeder zou kunnen vertellen wat zijn vader allemaal tegen hem had gezegd en met hem had gedaan. Maar zijn moeder aanbad zijn vader. Ze zou hem nooit geloven. En al deed ze dat wel, ze zou alles vergeven en doen alsof er niets gebeurd was!
Nee, dacht Leo, hij mocht zichzelf deze kans op vrijheid en nog een paar gelukkige jeugdjaren niet ontzeggen. Hij had geen andere keuze. Hij moest zich zelf beschermen.
En als dat niet kon zoals het moest, dan moest het maar zoals het kon.
Leon trok harder. Zijn moeder klauwde naar de sjaal maar bleef er in haken met haar lange, gemanicuurde nagels. Leon trok nog harder.
“Wat moet dit?!”
Leon draaide zich geschrokken om.
In de deuropening tussen de keuken en de woonkamer stond de buurman, druipend in zijn regenjas en hoed. Zoals bijna dagelijks de laatste maanden was de oude Kamiel langs de achterdeur door de keuken naar binnen gekomen
Leon bleef als versteend staan. Hij had er helemaal niet aan gedacht om ervoor te zorgen dat hij niet gestoord zou worden.
Hoe dom!
“Kamiel, help!” schreeuwde Leon. Hij wierp zichzelf op de grond en krabbelde achteruit, weg van de zetel waarin zijn moeder zat. “Ze wilde me vermoorden!”
Kamiel staarde hem verbijsterd aan. Leon knikte heftig terwijl hij met een oog zijn moeder in de gaten hield die uit de zetel opstond en zich omdraaide.
“Wat zeg je daar?”
Leon kroop nog verder achteruit tot hij met zijn rug tegen de muur zat. Kamiel ging tussen hem en zijn moeder in staan. Kinderen waren zijn zwakke plek. Zijn moeder had hem dat ooit eens verteld. Leon had meer dan eens overwogen Kamiel in vertrouwen te nemen over zijn vader.
Kamiel keek van Leon naar zijn moeder. Zijn ogen spoten vuur. Hij wierp zich zonder dralen op de vrouw. Ze rolden over de grond tot tegen de tafel waar Kamiel schrijlings over haar heen ging zitten, zijn handen om haar nek sloeg en haar wurgde.
Leon keek gefascineerd toe. Hij was niet bang. Waarom zou hij ook? Hij was een kind. En Kamiel hield veel van kinderen. In het dorp was hij een grotere kindervriend dan Sinterklaas.
Kamiel liet zijn moeder los. Ze viel met een doffe klap als een lappenpop op de vloer. Kamiel keerde zich om en keek Leon aan met glinsterende ogen.
Een glinstering van waanzin.
Leon begreep meteen dat hij in moeilijkheden zat.

Na die onverwachte liefdesnacht 

ontmoetten ze elkaar weer,

bij het ontbijt.

Plots zei zij zacht,

met spijt:

'ik wil niet meer'.

Hartzeer keek haar langdurig aan,

'maar ik dacht...', zuchtte hij zacht. 

Ze ademden onmacht,

omarmden elkaar innig 

voor hij zou gaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het beviel haar, wat ze zag, ze bekeek hem zoals hij voor haar stond.

Naakt en wel. Een terloopse aanraking hier

en daar, en je ziet het kippenvel op zijn armen verschijnen. 

Doe mij dit niet aan, zei hij, ja maar zoals je naar mij kijkt, fuisterde zij

in zijn oor. HIj pakte haar vast, heel plotseling, en ontdeed haar van

haar blouse. Zijn handen lagen op haar borsten, en haar adem stokte.

Het werd een lange nacht, maar wel om te onthouden. Hun eerste liefdesnacht.

Wat gingen ze in elkaar op, en het gebeurde zo onverwacht.

 

Haar vingers trekken zachtjes sporen van kippenvel over zijn lijf. Ze kent elk plekje. Ze beheerst zijn huid.
Wijdbeens zit ze op zijn billen. Ze houdt van zijn lekkere zachte, warme billen.
Hij ligt stil, zijn ogen gesloten, hij heeft zich overgegeven aan wat zij met hem gaat doen. Maar ze weet het zelf nog niet. Zijn ademhaling maakt kleine sprongetjes, elke keer wanneer ze hem aanraakt.
Zijn kippenvel en bijna onmerkbare bewegingen leiden haar vingers. Ze wil zijn mond kussen, zijn haar kriebelen, maar ze besluit anders.
Ze kijkt hoe haar man haar geliefde liefheeft. Ze geniet in stilte.

Impulsief, ze noemen me

Verliefd, gelijk op alles

Ik zie je kijken en ik laat je
Kleed me aan en daag je
Uit voor een nieuw begin

Een eerste regel, een zin
Een verhaal, ik dwaal
Rond in je teksten
Je fantasieën en gevoelens
Voyeur, sluit mijn ogen
Hoor de alinea’s gesproken
Vergeet mezelf en verlies
Me in je woorden en ik kies
Mijn beeld bij jouw verhaal

Dit is de laatste test