We mogen weer stemmen. Tijdens verkiezingsdebatten vangen partijleiders elkaar woorden af en herinneren elkaar aan misstappen en discutabele beslissingen. Dit alles om de kiezer te paaien om zijn stem uit te brengen op de partij waar de spreker voor staat. Kranten staan vol met mooie beloftes van politieke partijen die een greep doen naar de macht. Verkiezingsspotjes staan bol van loze praat. De kiezer kan hier beter niet naar luisteren. Hij doet er verstandig aan om oude partijprogramma’s te lezen zodat hij vast kan stellen wat er van alle mooie beloftes van vier jaar geleden is terechtgekomen. Om de lezer werk te besparen, bij dezen het antwoord: verrekte weinig. De kiezer die bewust zijn stem uitbrengt stemt niet op een partij maar op een persoon die de laatste vier jaar zijn mooie woorden daadwerkelijk heeft omgezet in daden. Hij maakt het zich daarmee gemakkelijk, want zijn keus is dan beperkt. Kamerleden die dit hebben gepresteerd zijn namelijk op twee handen te tellen en dat zijn er beduidend minder dan het aantal partijen dat aan de verkiezingen deelneemt.