Schrijversplek

M'n eerste liefje (XI)

Met m'n hoofd ondersteboven keek ik in het gezicht van een breedgeschouderde vent, die blijkbaar de deur van het slot had gedaan. Vagelijk wekte hij antipathieke gevoelens bij me op. Ach, wat zou het. Het kon me allemaal niks meer schelen. De wereld mocht ontploffen. Ik lag hier goed. Het zachte gesnurk van Brammetje bromde lekker in m'n buik. Ik hoopte eigenlijk dat die kwast, die achter me stond, ons zou negeren. Ik wou enkel nog, samen met Bram, m'n ogen dicht doen en slapen. Hij keek me even peinzend aan. "Kom, je ziet er niet uit. In de kamer hiernaast staat een bed en is er water. Dan kan je die lelijke wond even uitwassen." Plots herkende ik hem. Het fotootje in Saarte’s tasje: Hans, die van de Maretak. Ik trachtte me recht te duwen en kroop zwijmelend over de vloer terug naar de deurdrempel. Als ik al iemand wou zien, stond hij wel als laatste op m'n verlanglijstje. Onbewust probeerde ik Brammetje mee te trekken: hij hoorde bij mij. "Hé, je hoeft geen schrik van me te hebben, ik zal je echt niks doen, hoor! Als je iets wil eten of drinken: hiernaast ligt brood en kaas en een flesje wijn." Hij stak een helpende hand uit. "Kom, ik zal je recht trekken." Ondertussen plukte hij moeiteloos Bram uit m'n armen en droeg hem hoog tegen z'n schouder aan. Het ventje merkte niks en sliep als een engel. Hij pakte m'n arm beet, bukte zich een beetje en tilde me van de grond. In de lucht bengelend bedacht ik ontmoedigd dat, sinds ik vanaf gisteren als een grote jongen zogenaamd op m'n eigen benen stond, dit nu al de derde keer was dat iemand met me rondzeulde. Maar ik was te ver heen om me daar nog druk over te maken. Zet iemand op hongerrantsoen, pak hem z'n allerliefste lief af, gooi z'n leergierige idealen overboord, scalpeer hem, en je houdt nog een gedemotiveerde lege zak over die wat hangt te bungelen in het luchtledige. In de achterkamer aanbeland, legde hij me neer op een matras en schoof het ronkend Brammetje terug tegen m’n buik. Toen sloot hij de deur en knipte het licht aan. Met een washandje dat hij boven de gootsteen uitspoelde, depte hij zachtjes de wond schoon. "Dikke Mik had je lelijk te pakken hé! Ik heb alles zien gebeuren. Vanuit de voorkamer kan je recht het café inkijken, zie je." Hij keek me onderzoekend aan. "Ken ik jou niet ergens van?"Lap, daar had je het! Straks schopte het jaloerse ex-lief van Saartje me het bed weer uit. "Eh, neen... dat geloof ik niet. Ik ben hier nog maar sinds gisteren.""0 ja, nu weet ik het weer! Gisteren: je kwam een karrevracht boeken bij me kopen in de winkel." Hij kreeg een professionele nieuwsgierige blik in z'n ogen. "En, heb je er al van genoten?" Dit beloofde een interessant gesprek te worden. Misschien moest ik er eerst zélf een boek over schrijven, dan kon hij er misschien van genieten. Ik mompelde dan maar "Auw!" en betastte voorzichtig m'n hoofd. Hij begon terug m'n hoofd te deppen met het washandje en gaf me een glas water met een pijnstiller. "Je hebt geluk gehad, jongen. 'k Heb Sarah nog nooit zo bliksemsnel en zo keihard voor iemand zien opkomen als voor jou daarnet. Hoe heb je haar eigenlijk zo ver weten te krijgen?" Wat wrang herinnerde ik me waarom ze verliefd was geworden op mij. "Heb baar een mep verkocht", zuchtte ik. Z'n ogen wijd opensperrend deinsde hij heel even achteruit. "Jij???", en lachte toen schamper. ''ja, dat zal wel ja, haha! Als je haar kende zou je dat zelfs nog niet durven zeggen, m'n beste kerel. Zij is een echte vechtersbaas. Je zou het haar misschien niet aangeven, maar zij is al zwarte band in Jiujitsu. De eerste die haar ongestraft een mep verkoopt, moet ik nog tegenkomen! Één ding is zeker: in heel de stad is er niemand die nog een vinger naar je zal durven uitsteken." Mmm, dat gaf me wel een opkikkertje. Maar uiteindelijk versterkte dit alleen nog maar m'n schuldgevoelens jegens haar. Eerst gaf ik haar een opdonder op een moment dat ze volkomen weerloos was: bij het grafschrift van haar tweelingbroertje, en vervolgens liep ik van haar weg toen ze zo geweldig voor me in de bres sprong. Op een tafeltje in een hoek van de kamer zag ik het brood en de kaas liggen. Als bevroren lag ik ernaar te staren, terwijl de speekselklieren in m'n mond in overdrive omschakelden. "Mag ik... ", maar moest algauw m'n mond houden om niet als een bulldog te gaan zeveren. Gelukkig begreep hij het. Hij sneed netjes en nauwkeurig als een timmerman een boterham af, maar toen hij aanstalte maakte om hetzelfde te doen met de blok kaas, was m'n geduld ten einde. "Geef me (slik) alles maar hoor, ik heb (slik) nogal honger."Gretig zette ik m'n watertanden in de kaas en het brood en kon voorlopig aan niks anders meer denken, behalve dan aan de fles wijn die Hans vakkundig voor me ontkurkte.Na een half brood, een homp kaas, een halve fles wijn en een niet te stuiten boer, voelde ik me hikkend weer wat op krachten komen. Ik begon me af te vragen waar ik eigenlijk in verzeild was geraakt. Het leek me allemaal zo ongerijmd. Een antiek café dat overdag stil stond in de tijd, maar 's avonds uit z'n voegen barstte door een select clubje van joelende freaks. Ieder ander werd klaarblijkelijk heel slim geweerd door die zogenaamde potdove José: als je als toevallige klant ipv een roze Fristi een grote wihsky voor je neus geschoteld krijgt door een stokoud mens dat je van top tot teen blijft aanstaren, dan bedenk je je wel twee keer om ooit nog een voet over die drempel te zetten. En wat te denken van Saartje, alias 'de Snaar' of 'Sarah'? Een oordeelsengel die standrechterlijke vonissen uitvoerde? Een bendeleidster? Een soort moordgriet? Of een warmhartige bewaarengel, m'n allerliefste lief? En dan doemt die boekenmarchant op in het huis van Saartje's oma. Een verlaten pand, waarvan je toch zou verwachten dat de elektriciteit en het water was afgesloten, maar waarvan integendeel tenminste één kamer verzorgd was ingericht… evenwel zonder ramen... Dit laatste bracht me plots op de rand van paniek. Er was geen kat die wist waar ik zat! Ik viste het ronkende Brammetje van onder de dekens vandaan, klemde hem tussen m'n armen en staarde paranoïde naar Hans die in een hoek van de kamer via de telefoon geheimzinnige gesprekken aan het voeren was. Na een tijdje draaide hij zich glimlachend naar me toe. "Zo, de dokter komt er dadelijk aan. Ga nu maar rustig liggen, anders wordt Bram straks nog wakker." Hij inspecteerde nog eens m'n hoofd. "Ik Zal al wat water opwarmen. Dat kan van pas komen als die wond straks genaaid moet worden. In ieder geval moet je je nadien wassen. Met al dat geronnen bloed over je kop jaag je de duivel nog de stuipen op het lijf." Ik was er nog niet gerust op. "Wat doe jij hier eigenlijk?" Hij keek me taxerend aan en aarzelde even voor hij me kort antwoordde met een wedervraag."Wat weet je al?" Het idee alleen al om hierop een zinnig antwoord te geven, leek me volkomen absurd: wat wist ik al! Weet ik veel! Hij leek nu niet bepaald te wachten op een uiteenzetting van de voornaamste stromingen in de laattmiddeleeuwse scholastiek."Eh... Wat bedoel je daarmee?" Hij keek me een beetje verveeld aan en ging op de rand van het bed zitten. "Komaan zeg, ik had Sarah nog net aan de lijn, doe dus niet of je van niks weet. Wat heeft zij je al verteld?" Waar doelde hij toch op? Ik kreeg stilletjes het idee dat dit een speciale variant was van Chinese ping-pong met de lichten uit. Dit soort spelletjes bracht me trouwens steevast van de wijs. Wat was de oorspronkelijke vraag nu ook weer? En wat had hij in Godsnaam te maken met wat Saartje me zoal wel of niet verteld had? Doelde hij misschien op z'n verhouding met Saartje? Plots schoot me de herinnering te binnen van Saartje's hevig blozende reaktie op het noemen van zijn naam, vlak voor zij te biechten ging. Zat er misschien een reukje aan hun affaire? Iets wat het daglicht niet kon verdragen? Hij was tenslotte al oud genoeg om haar vader te kunnen zijn. Draaide hij dáárom misschien zo rond de pot? "Luister eens hier," begon ik wat ongemakkelijk, "Wat jij en Saartje allemaal met elkaar hebben uitgespookt, zijn mijn zaken niet. Nu ja, ik wil je alleen maar zeggen dat... euh... "Ken je dat gevoel? Je beseft dat je het spoor bijster bent... maar van wát eigenlijk? Er kwam zelfs geen zinnige vraag meer in me op en besloot dan maar mompelend: "... euh... ben een beetje in de war, geloof ik..." Vol verontwaardiging stond hij van het bed op en begon met z'n gebalde vuisten op z'n rug te ijsberen door het kamertje. Abrupt hield hij stil en stak briesend van ingehouden woede een vermanende wijsvinger naar me uit. "Ik héb helemaal niks 'uitgespookt' met Sarah! Laat dat goed tot je hersens doordringen, begrepen?!" Kijkend naar z'n schuddende wijsvinger, kreeg ik een gedurfde inval. Misschien zat die halve fles wijn er voor iets tussen, maar toch... Zou ik het erop wagen? Het kwam er een beetje dunnetjes uit. "Hé, daarnet zei je nog dat niemand in heel de stad nog een vinger naar me zou durven uitsteken..."Ik hield benauwd m'n adem in. Toch knap van me, bedacht ik bangelijk en begon stilletjes, met Bram nog stevig in m'n armen m'n heil te zoeken naar een plekje dicht tegen de muur. Z'n houding verstarde tot een standbeeld. In versteende verbolging veranderde z'n kop van vuurrood naar lijkbleek met van die roze donzige rondjes erop, versierd met zweetdruppeltjes. 'k vond het wel spannend. Vijf, vier, drie, 'Ignition', twee... Langzaam liet hij z'n arm zakken en viel de spanning weg. Het werkte waarempel! David en Goliath! Hij keek me even nors aan, draaide zich om en ging met z'n rug naar me toe op een stoel zitten, z'n zware kop onderstuttend met z'n handen die het formaat hadden van koolschuppen. Zoals hij daar als één hele grote hoop ellende tegen de muur zat te morren van ‘waarom doe ik dit eigenlijk...’, deed hij me eensklaps weer aan m'n vader denken toen hij jaren geleden eens ziedend van woede thuiskwam en uitriep dat hij ontslagen was, waarop m'n doodbrave, maar wat simpele moeder hem trachtte te temperen: ‘of hij misschien balletjes in z'n tomatensoep wou’... en zich daarmee onbewust schuldig maakte aan het ergste wat de kostwinnaar van een gezin kon overkomen: een totaal gebrek aan begrip van z'n dierbare echtgenote, waarmee hij ooit samen trouw had gezworen om in goede en kwade dagen steeds aan de plicht te voldoen die hij zichzelf tot levensdoel had gesteld: zorg dragen voor zijn familie. Het contract waarmee hij dit alles waar kon maken en waarmee hij ooit triomfantelijk zwaaiend thuis kwam, waarvoor hij letterlijk z'n ziel uit z'n lijf had gewerkt, twintig jaar later beseffend dat z'n eigen levenswonder de prijs was waarmee hij dit heilig doel had betaald... en nu simpelweg met één pennestreek weggeveegd, omdat blinde economische wetten nu eenmaal dit alles zielloos afwegen op de jaarlijkse balans van passiva en aktiva, winst en verlies... ‘of hij misschien balletjes lustte in z’n tomatensoep…’Dat was de enige keer dat ik m'n vader heb zien huilen, met z'n rug naar ons toe, snikkend z'n gezicht verbergend in z'n handen... In een golf van sympathie bood ik Hans stamelend m'n verontschuldigingen aan. "Sorry Hans, ik bedoelde het zo niet. Ik snap écht niet wat er hier allemaal gaande is. Ik dacht dat je iets had met Saartje, één of andere verhouding, snap je? Zij deed namelijk zo zielsverrukt over je." Hij keek me over z'n schouder aan. "Meen je dat?" Hij rechtte z'n rug terug, stond op en begon weer te ijsberen, ditmaal een heel stuk rustiger. "Dat heeft ze me zelf nooit verteld."Hij nam me terzijde op. "Ik ben haar pleegvader, zie je." Hij leek z'n woorden te wikken en te wegen. "Je vroeg me wat ik hier eigenlijk deed..." begon hij. "Wel, dit huis komt binnenkort toe aan Sarah, van zogauw ze meerderjarig wordt. Tot zolang voer ik er het beheerrecht over. Tot voor kort heb ik het verhuurd, onder andere aan Brammetje z’n ouders, maar die zijn er vorig jaar uitgezet nadat hun inboedel openbaar werd verkocht.”Met een bezorgde blik keek hij even naar Bram.“Hij kent het hier dus goed. Eigenlijk zou Sarah er nu al in kunnen trekken als ze dat wou, maar ze lijkt er heel andere plannen mee te hebben, vandaar dat ik hier de boel wat aan het herinrichten ben. Zie je...", met z'n armen gespreid keek hij de kamer rond, "Ik kan namelijk nogal goed overweg met hamer en beitel,” en keek schuin naar de vloer, "welja, het is moeilijk om Sarah iets te weigeren... Ze kan je zo helemaal naar haar hand zetten, weet je wel? Ze is zo openhartig en begaan met iedereen." Hij keek me aan, nam een stoel en ging voor me zitten.“Zij heeft het plan opgevat om van dit huis, waarin ze haar eerste kinderjaren heeft doorgebracht, een warm thuis te maken voor al wie dit nodig heeft. Brammetje bevoorbeeld kan hier altijd terecht. Maar Sarah weigert om hier officiele instanties bij te betrekken. Vandaar dat we dit niet aan de grote klok willen hangen.”Z’n schouders ophalend zei hij: “Nu ja, ondertussen is het al wel een publiek geheim geworden, maar zolang ik hier aan de slag ben wil ik de buren niet verontrusten met teveel binnen en buiten geloop.” Hij bekeek me nieuwsgierig."Ik weet niet wat jùllie zoal met elkaar hebben 'uitgespookt', maar ik geloof dat ze smoorverliefd op je is, of heb ik het verkeerd?"M'n blikken spraken blijkbaar boekdelen, want hij vervolgde: "Zij is het liefste wat je kan overkomen, zowat de halve stad is smoor op haar. En dan heb ik het nog niet eens alleen over de mannelijke helft. Jij bent wel niet haar eerste lief, maar het is duidelijk dat het met jou helemaal anders ligt. Ik ken haar al heel lang, ze was nauwelijks zes toen we haar adopteerden. Zoals ik haar daarnet aan de lijn had..." Hierbij schudde hij verbijsterd z’n hoofd. "Het leek wel alsof ze terug was weggezakt in die put, nu een jaar of twaalf geleden." Hij keek me peinzend aan. "Jij bent hier nog maar pas sinds gisteren en je hebt blijkbaar dingen in haar wakker gemaakt waarvan ik dacht dat ze voor eeuwig en altijd begraven waren." Hij stond terug op en begon alweer nadenkend rondjes te maken. Na een tijdje hield hij stil en keek me doordringend aan. "Hou je van haar?"De vraag overviel me nogal. "Ik... euh... ik denk van wel, ja.”Het was of er binnenin mij eensklaps iets overliep. "Ja natuurlijk, ik hou ontzettend veel van haar... welja... JA!", besloot ik heftig affirmatief ja-knikkend en keek hem daarbij zielsgelukkig recht in z'n ogen. Het leek wel of hij opgelucht was. Blijgemoed hervatte hij z'n ijsberenstapje. Ik werd er een beetje draaierig van. "Dan is er nog hoop", orakelde hij stilletjes. Alweer stond hij pardoes stil en keek me nadrukkelijk aan. "Hou dan van haar, hou zielsveel van haar! Ik ben bang dat ze anders misschien terug wegzakt in diezelfde schemerzone van toen ze bij mij terecht kwam. Het heeft maanden geduurd voor er ook maar één woord over haar lippen kwam. Sindsdien krijg ik dikwijls het gevoel alsof ze alsmaar vlugger op een ravijn toe snelt, terwijl ze achterom kijkt in een zwart gat." Hij wendde z'n blik van me af en beet op z'n nagels. "Als je haar nog een keer een mep verkoopt, zorg dan in godsnaam dat ze de goeie richting op tuimelt, wil je?"(Wordt vervolgd)

18-nov 21:15 Hans Van Battel

Kort verhaal

Welkom op Schrijverspunt

Populaire Tags

Tag "as"

M'n eerste liefje (XI)

Annick Waegeman

Christiene M. de Vries

Vivian van Piggelen

Sandra Visser

Hendrik van Oordt

Gedichtenwedstrijd Stad Ronse

Gedichten om te koesteren

Schrijfwedstrijd: IJswind

Jotie T'Hooft Poëzieprijs