Woensdag 1 april
Tijdens Psycho is Bardo niet uit zijn tent te lokken. Overal rationaliseert hij omheen. Niks raakt hem. Niks interesseert hem. En het waaróm ervan ook nauwelijks.
Hij kan niet praten zonder gevoel over gevoel, zegt hij in de pauze.
Misschien is-ie bang voor wat er allemaal los kan komen. Misschien is het heel logisch, dat niet kunnen of durven praten over gevoelige, intieme, pijnlijke, met schaamte beladen kwesties. In een groep is dat extra moeilijk. Daar stappen ze nogal makkelijk overheen, de aanbieders van groepspsychotherapie. Psychotherapie in groepsvorm is niet enkel bedacht uit oogpunt van werkzaamheid, effectiviteit en klantvriendelijkheid, maar ook uit kostenoogpunt.
Spelletjes (11:00)
Kaartspelletjes. Hoe onbenulliger hoe leuker.
BAC (Buitenactiviteit) (15:00): bowlen.
Ik moet me minder bemoeien met Yvette. Haar afwerende gedrag betekent dat ze met rust gelaten wilt worden.
Kort geleden beet ze mij nog toe: "Kijk zo niet naar me!"
Geen idee hoe ik keek. Had ik natuurlijk kunnen vragen.
Donderdag 2 april
Ik blijf het een hoge drempel vinden: formele groepsgesprekken, met therapeuten erbij. Zeker vergeleken bij informele gesprekken met één of enkele mensen. Het heeft ook iets kunstmatigs over zich, iets onnatuurlijks wellicht, zoals Bardo zegt.
Ik voel me in zo’n situatie geremder, onvrijer, en pleeg mogelijk zelfcensuur.
Er wordt ook minder waarde gehecht aan een verbale inbreng zonder bijhorende gevoelens, lijkt het wel. Een soort van ongeschreven regel die luidt dat het pas echt helpt als je óók je gevoelens uit. Ik heb niks tegen het uiten van gevoelens, maar zoiets kan niet op afroep. Je zou gunstige voorwaarden kunnen scheppen, zorgen voor een veilig klimaat en die statische stoelen wegdoen.
Onderhuidse of openlijke verwachtingen van therapeuten over de manier van uiten van cliënten werken averechts. En als er een pijnlijke ingreep of provocatie nodig is om iets op gang te zetten, dan dient dat vanuit een liefdevolle innerlijke houding te gebeuren.
De manier waarop de formele groepsgesprekken verlopen roept weerstand bij me op, nog steeds. Het formele ervan, de sfeer die ik als drukkend en bovenmatig ernstig ervaar. De verwachting dat je iets inbrengt. Je bent hier toch voor je klachten? Nou, breng ze dan in! Sommige dingen wil je gewoon niet kwijt op dat moment, of misschien wel nooit in een groep.
Gevoelens bepalen zelf wanneer ze naar buiten komen, op een moment dat je het niet verwacht of niet wilt. Wanneer je ze probeert tegen te houden en het niet uitkomt, of niet mag van jezelf. Of ineens, wanneer er helemaal geen reden voor lijkt te zijn.
Thema (11:00)
‘Aardig gevonden willen worden’
Gezondere alternatieven voor ‘aardig gevonden willen worden’ :
Jezelf zijn.
Jezelf zijn is doen zoals je je voelt en staan voor wie je bent. Wie je bent daar kom je achter door dingen uit te proberen en te kijken wat het met je doet, met je gevoel vooral. Experimenteren, dingen doen, ervaren hoe het voelt. In het contact met anderen leer je jezelf kennen, daarbij je gevoel in de gaten houden. Hoe jij iets ervaart is de belangrijkste maatstaf. Het ervaren is het meest van jouzelf, meer dan je gedrag of je gedachten.
Soms moet je een masker opzetten, maar je mag niet vergeten dat je ‘m op hebt.
Stáán voor wat je vindt geeft meestal een beter gevoel dan iemand naar de mond praten. Het dicht bij jou houden (bij meningsverschillen bijvoorbeeld).
Verschillende meningen kunnen vreedzaam naast elkaar bestaan.
Het oordelen vervangen door de sociale vaardigheid ‘waarnemen’: wat zie je, wat hoor je, wat valt je op, wat voor een gevoel geeft het?
Echtheid en eerlijkheid zijn waardevoller dan gespeelde harmonie en ja-knikken.
Crea (13:45)
"Maak iets in klei." Balorig word ik er van, en ook wel boos.
Ik raak in conflict met Karla. Rimke chanteert: “Ophouden of ik ga in mijn pols krassen!”. We houden niet meteen op.
’Kop met traan en schreeuwmond’ schiet in het verkeerde keelgat bij juffrouw Vivian (mijn duiding van haar creatie in klei). “Ik begrijp niet wat je ermee bedoelt.”
Afsluiting van de week (15:30)
Taart van Monica.
Rimke wilt leren met conflicten om te gaan.
Yvette voelt zich ‘vaar’ de laatste paar weken. Vreetbuien worden afgewisseld met eetpauzes. Ze voelt zich klote na zo’n gulzige uitbarsting.
In het weekend krijgt ze haar moeder op bezoek. Verdriet.
Dag Monica. Dag vrijere Monica! Mét baan en zonder Herman. Prima toch?
