Week 18
Maandag 6 juli
Meebewegen met de loop der dingen. Wat losser in liefdeszaken.
Sova (Sociale vaardigheden) (09:15)
Omgaan met mensen die anders zijn dan jijzelf.
Zien dat hun gedrag een spel is, een rol, een houding. Even hun rol spiegelen middels ironie, overdrijving of uitvergroting. Even in hun straatje meegaan en toch steeds je eigenheid bewaren.
Het gevoel dat achter een grove manier van uitdrukken zit eruithalen. Ieder gevoel heeft bestaansrecht.
Isabel heeft mooie ogen.
Weekend en week (11:00)
Erik vloekt en tiert als het werk niet vlot verloopt. Wat levert ‘t ‘m op?
Mijn zaterdagavondgevoel. Niks kan ik bedenken wat me blij kan maken. Iemand die van me houdt, een sloot geld: het raakt me niet.
“Voelde je er iets bij?” “Nee, niks.”
Misschien voelde ik toch iets, iets diep-droevigs of iets verlatens.
“Ik vind het moedig van je dat je zo’n situatie hebt laten bestaan. Dat je niet gevlucht bent in illusies.”
Het compliment van sociotherapeut Henriëtte raakt me niet.
Isabel bewaakt haar grenzen beter. Haar vader en broer geven duidelijk aan wat ze wel en niet willen. Dat stelt ze op prijs. Dat voelt gemakkelijker dan bij mensen die iets voor haar doen zonder het echt te willen. Dat bezwaart.
Middagpauze (12:15)
Ik zonder me af. Eigenlijk wil ik alleen contact met Isabel, of misschien moet ik zeggen met de Isabels.
In het gras in de zon, zittend of languit op onze rug of onze buik. Aftastend. Met blikken, met woorden, met stiltes.
Vermijd ik alsmaar de dingen die ik nodig heb?
Voorbereiden van de BAC (buitenactiviteit)
Het corps buigt zich over mogelijke BAC’s. Ik vind mezelf een matige voorzitter.
Nieuwe groepsleden: Ans, ze heeft iets met orgels en het klooster. En Victor, bijna-econoom, lult overal overheen en doorheen.
Psycho (psychotherapie) (15:30)
De doorbraak van Ellen. Haar wrevels jegens haar moeder, die ze jarenlang voor zich heeft gehouden, heeft ze geuit. Tegen haar moeder en met gevoel. Dat lucht op. Ze ziet er opgelucht uit. Leve Ellen!
Dinsdag 7 juli
Welk gedrag vertoon ik dat schadelijk voor me is? Wanneer precies voel ik me ongemakkelijk, onzeker, bang of onvrij? En waarom dan?
In contact blijven met je gevoel en met de mens die je ontmoet.
'Volg je adem en wordt zacht.'
PMT (psychomotorische therapie) (09:15)
Volleybal. Missers mogen niet bij Tom. Hij knalt er op los. Hij maakt onbeschaamd gebruik van zijn fysieke overmacht en overwicht bij volleybal.
Socio (sociotherapie) (11:00)
Wat maakt dat ik me makkelijker laat zien in een vier of zes ogen gesprek dan in een groepsgesprek?
Is ‘t het zitten op stoelen en het ontbreken van iets ertussen zoals een tafel? Is praten tegen meer mensen altijd anders, moeilijker - wie kijk je aan, tegen wie heb je het?
“Nee” zegt Yvette. “Ik had dat ook, in het begin. Nu niet meer. Het zit van binnen, in je. Als je je van binnen onveilig voelt, zal de groep onveilig blijven.” Het spreekt me wel aan. Binnen is de basis.
“Misschien heb je meer behoefte aan nabijheid, nu je je opener bent gaan opstellen,” oppert Henriëtte. “Die nabijheid daar ben je bang voor, maar tegelijk wil je ‘m onderzoeken.”
Victor weet niet goed hoe contacten te leggen met mensen, zodra er geen gelegenheid meer wordt geschapen door derden.
Het lijkt wel een typische kwaal bij mannelijke cliënten.
Weglopen tijdens een groepsgesprek of een andere groepsactiviteit :
Tom vindt het fijn als er iemand achter hem aankomt als hij wegloopt.
Gerben noemt iets anders: “Het heeft ook iets van de held zijn. Je maakt jezelf belangrijker bij haar.”
Yvette en Erik konden de spanning van het in stilte afwachten - na het weglopen van Isabel - niet langer verdragen.
Eigenbelang speelt een belangrijke rol bij het gedrag van mensen.
Crea (13:45)
Totem kleien.
Een symbolische worp van een brok klei naar m’n kruis. Ze kan goed mikken, Isabel. Ik zal wel iets gedaan of gezegd hebben.
Afsluiting (15:30)
Ellen vindt dat ze wel naar huis kan. Het gaat erg snel bij haar. Ze wilt naar haar kinderen en naar haar eigen dingen. Meer therapie vindt ze niet nodig.
Yvette heeft zich opgegeven voor een rechtenstudie. Rechten interesseren haar geen moer. Ze is nog niet toe aan een keuze, concluderen de therapeuten. De A2-groep dan?
Isabel zit zo vol dingen die dwarsliggen dat het verstopt is geraakt. Veel herkenning gisteren bij het verhaal van Ellen. Maar ze kon geen woord uitbrengen. Misschien wel nooit meer, sloeg de angst toe. Ze heeft haar vriend meegetrokken in haar depressie en voelt zich daar schuldig over. Ze kan niet alleen zijn. Er wacht een leeg huis voor haar alleen.
Advies: “Thuis is om te eten en te slapen. Je kúnt het, praten over jouw dingen. Ga er mee door, hier in het centrum. Hou contact. Of maak telkens weer opnieuw contact.”
