Week 15 / vervolg woensdag 17 juni
BAC (Buitenactiviteit) (15:00)
Balletje in gaatjes mikken. Overal hindernissen. Isabel ziet het als een prestatie die ze moet leveren en slaat vaak over de bal heen.
Als je het resultaat niet belangrijk vindt en je persoon niet ophangt aan onbenullige bezigheden gaat het makkelijker. En met meer plezier.
Na een poosje komt ze wat los. Er is wederzijdse herkenning. Ik voel me fysiek tot haar aangetrokken. Ze is onzeker en kwetsbaar.
“Doe je me geen pijn?” vraagt ze.
Boris tegen mij: “Ik deel jou in bij de kunstenaars. Arrogant. Tot in details, en meer dan duidelijk, gevoelens tentoonstellen. Dingen zo precies mogelijk willen benoemen.”
Boris deelt zichzelf nergens bij in. Hij past zich aan aan zijn omgeving, probeert dat tenminste.
Indelen bij de kameleons?
Donderdag 18 juni
De nacht vermoeit.
Thema (11:00)
‘Veiligheid’
Vertrouwen - Bekend met de gang van zaken – Herkenning en begrip – Geaccepteerd worden – Erbij horen – Genegenheid.
Het is zoeken naar woorden, naar gevoel. Meer hoofd dan hart. Thema’s leven niet echt.
Veilig is de baby aan de borst. Veilig is me op m’n gemak voelen en mezelf kunnen zijn. Veiligheid is voor mij een zaak van de binnenkant.
Isabel ziet er aantrekkelijk uit met haar haren los.
Middagpauze (12:15)
“Thuis ben ik een meisje van acht. Ik weet dat ik acht ben. Ik hang enorm aan mijn vriend. Ik lul ‘m suf. Hier gedraag ik me heel anders. Veel stoerder dan ik ben. Ik hou nog zoveel op.” Isabel. Ze woont tijdelijk bij haar ouders en gaat verhuizen naar een zelfstandige woonruimte.
“Je ziet er aantrekkelijk uit,” zeg ik. “Ik ben ijdel,” reageert ze. “En zo heb ik tenminste nog ergens controle over.”
Ik ga weg als Erik een tijdje met het gesprek meedoet. “Ik heb je tijd genomen,” zegt ze bij mijn weggaan. “Je hebt helemaal niks,” is m’n antwoord. Nú zou ik gezegd hebben: je hebt niks genomen, je hebt wat gegeven. Zo voel ik het. Ik ben zo weinig verbonden met wat ik voel dat reageren vanuit m’n gevoel aandacht behoeft.
Gerben en Isabel maken de mooiste vormen van klei, bij Crea.
Afsluiting van de week (15:30)
Ellen hoopt dat ‘de oude groep’ (degenen die er langer zitten dan de nieuwen) wat beter voor haar zorgt.
Het is een subtiele vraag naar wat meer aandacht en belangstelling voor haar, naar een mate van betrokkenheid bij haar aanwezigheid in het centrum. Deze week en mogelijk ook bij de introductiedagen is ze over het hoofd gezien. Het draait allemaal om de anderen.
Gerben voelt spanning als hij Gonny aankijkt. Ik vind ‘m open.
Ik gedraag me vrolijker dan ik me voel.
Isabel sluit af. Vol indrukken. Lopen met de duivel op de hielen. Geen rust, geen ontspanning.
Huilen helpt. Fijne groep.
Vraag haar of ze je zegt wanneer je haar onbedoeld pijn doet. Ik wil jou geen pijn doen. Jij bent pijn en liefde. La mafia dell’amore.
