Ik ben Lien, een jonge schrijfster. Ik dacht dat het wel eens leuk zou zijn om over mijn gefaal te vertellen, aangezien ik daar veel uit geleerd heb.
Ik schrijf nu al acht jaar, sinds het moment dat ik een pen kon vasthouden. Ik begon boekjes te schrijven in afgedankte schriften uit Antwerpen. Niemand wilde die hebben, maar ik was er dolgelukkig mee. Ik zag namelijk beelden in mijn hoofd. Terwijl de andere kinderen boekjes over Janneke lazen, schreef ik over een moordadige familie, draken en nog veel meer waar een kind van zeven niet aan hoort te denken. Ik schreef schrifje na schriftje vol met verhaaltjes en ik geloofde dat ik hen op een dag allemaal zou uitgeven. Maar ja, het trok natuurlijk op niets. Ik schreef verder, jaar na jaar. Ik groeide op, leerde typen, publiceerde mijn verhalen online, maar weer... ik faalde. De verhalen waren niet goed. Ze waren onlogisch en onsamenhangend. Acht jaar. Ik was kwaad op mezelf. Hoe kon ik het zo verprutsen? Na acht jaar moest het me toch wel lukken om een goed verhaal te schrijven? Ik was kwaad en opende een nieuw document. Deze keer boeide het me niet meer of het goed of slecht zou zijn. Ik wilde falen. Ik moest geen goed verhaal meer hebben. Ik schreef de eerste titel die in me te boven kwam vanboven op het blad. My kingdom. Toen begon ik aan het eerste hoofdstuk. Ik schreef woorden op zonder na te denken en voor ik het wist, had ik een personage en een setting. Wat er nog zou volgen wist ik niet.
Uiteindelijk werkte ik anderhalf jaar aan de eerste twee boeken van de reeks, om er dan weer achter te komen dat het slecht was. Natuurlijk was ik kwaad, maar ik had iets met dit verhaal. Ik wilde het deze keer niet opgeven. Daarom herschreef ik het, maar dan beter.
My kingdom is momenteel mijn beste verhaal en misschien wel het begin van een carrière als schrijfster. Ik heb veel te veel gefaald, maar dat heeft gemaakt dat ik nu achter mijn computertje zit met een prachtig verhaal. Dus...faal zoveel als je wilt, want het is eigenlijk wel goed om jezelf te zien mislukken.