Ik heb me wel eens afgevraagd wat negativiteit eingelijk in de wereld doet. Mensen bekijken zichzelf en keuren hun eigen gezicht af. Dan gaan ze weer eens klagen over hoe slecht ze het hebben in vergelijking met anderen. Ik zeg niet dat dit voor iedereen geldt, maar overal waar ik ga, zie ik het fenomeen verschijnen. Velen zijn niet tevreden met zichzelf en de mensen om hen heen. Ik kan het niet begrijpen. Ik zie niet in wat het voor nut heeft om onzeker te zijn over jezelf. Want iedereen is toch mooi? Mensen begrijpen me niet. Ik lach altijd, ben vrolijk en opgewekt. Maar ja, wat weet ik van de wereld? Ik ben nog maar een kind. Hoe kan ik andere mensen hun gevoelens begrijpen? Het antwoord is simpel. Dat kan ik niet.
Sommige mensen noemen me raar en anders, gewoon omdat we elkaar niet begrijpen. Zelf noemen ze zich down en dat is een van de woorden die ik geleerd heb in het middelbaar. Down? Die term was me eerst ongekend, maar toen werd me uitgelegd dat het zoiets is als je heel slecht voelen. Ik begrijp nog steeds niet waarom iedereen in mijn klas elkaar down of depressief noemt. Misschien is dat iets van de nieuwe generatie. Ik weet het alleszins niet.
Hoe dan ook, ik blijf lachen, waardoor ik de enige ben die met een geheven kin en rechte rug achter een stoel staat, terwijl de rest hun rug buigt en vermoeid naar beneden kijk. Ik probeer hen vaak op te fleuren, maar het is nooit goed. Het lijkt wel alsof ze allemaal 'down' willen zijn.
Ik vind het dus vreemd dat mensen altijd zo neerbuigend tegenover zichzelf zijn. Maar wat begrijp ik, als optimist, nu van de gevoelens van anderen? Mensen stoten me van zich af wanneer ik probeer te helpen. Maar waarom? Is het omdat ik een ander soort lach heb? Is het omdat ik nog nooit met hangende schouders het klaslokaal ben binnengekomen? Het is alsof er een wolk van negativiteit boven de mensen die ik zie, hangt.
Dus, ik verwacht niet dat iedereen me plots begrijpt, dat iedereen net zoals ik altijd blijft lachen. Maar kunnen we niet eens een keer die negativiteit van ons afwerpen en elkaar toelachen, ook al voelen we ons klein? Mensen kijken vaak naar hun uiterlijk en vinden het dan weer niet goed of er zit weer een puist in de weg. Ik vind die niet perfecte kantjes juist prachtig, maar ik kijk dan ook niet naar mensen hun uiterlijk. Het gene waar ik me vooral op focus zijn de ogen, want die zijn bij iedereen een pareltje. Dus als je in het vervolg aan jezelf twijfelt, kijk dan in je ogen en zie wat voor pracht je met je meedraagt.
(Zouden jullie misschien je mening hierover kunnen delen? Ik wil graag weten wat anderen denken over een negatief zelfbeeld en hoe vaak dit wordt gezien, aangezien ik vrees dat met de sociale media dit probleem steeds groter wordt.)