Ik had vorige week ruzie met m'n zoon.
Ik merk dat ik er slecht tegen kan.
Mijn jongste is fel, verbaal sterk en overtuigd van zichzelf.
Twee dingen die ik ook ben.
Eentje niet.
Als vijftigjarig kind van 18 zie ik mezelf nog steeds niet helemaal voor vol aan.
Jarenlang de mindere gevoeld van een broer met duizelingwekkend IQ en ouders die de lat hoog leggen opdat ik maar zou slagen, merk ik nu dat ik mezelf niet heb kunnen ontdekken.
Mezelf altijd heb gemeten aan de lat van een ander.
Ik moest presteren om gezien te worden in plaats van mezelf zijn.
Dat doet iets met je zelfbeeld.
Ik werd er hard van.
Koud.
Kil.
Afstandelijk.
Gebruikte humor om die afstand te creëren.
Doe dat nog steeds.
Humor als afleiding van waar het werkelijk over gaat en wat ik eigenlijk wil zeggen.
Ik heb altijd (onbewust) gedacht dat liefde voorwaardelijk was.
Is.
Liefde van ouders.
Broer.
Vrouw.
Kinderen.
Dat ik moet excelleren, alles weten, kunnen, om dat te verdienen.
Niks uit handen willen geven omdat ik dan 'daarvoor niet meer nodig ben en ze dus niet meer van me zullen houden'.
Spijkerhard voor mezelf.
Ondragelijk voor mij omgeving.
Mijn jongste raakt, met wat hij zegt, precies de knoppen die ik zo hard probeer aan het zicht te onttrekken.
Mijn liefde voor hem is onvoorwaardelijk maar kan niet accepteren dat dat andersom niet zo is.
Ik wil niet overbodig zijn maar er toe blijven doen in zijn leven, zeker nu hij mij minder nodig heeft.
Ik kan niet omgaan met zijn zelfstandigheid.
Projecteer mijn eigen onzekerheid en angst om er niet toe te doen op hem, waarmee ik precies het tegenovergestelde bereik.
Hij verwijdert zich van mij, stopt met proberen om tot elkaar te komen en laat mij los.
Ik wil het stoppen.
Ik ben mezelf zo zat.
Maar ja, dat zeg ik nu.
Straks, als ik weer iets anders aan het doen ben, zakt die negatieve emotie als vanzelf weer bij me weg en ben ik de lading ervan vergeten.
Evenals de intentie.
Tot ik er weer tegenaan loop.
Kennelijk kan deze ezel zijn hoofd vele malen aan dezelfde steen stoten.
En zit mijn weitje vol met stenen waar ik steeds mijn hoofd aan stoot.
Maar één ding heb ik opgepakt.
Vandaag.
Ik heb gepraat met m'n zoon.
Hem verteld hoe het bij mij werkt.
Waarom ik reageer zoals ik reageer.
Mezelf kwetsbaar opgesteld, wetend dat dat kan.
Veilig is.
Het was een goed gesprek.
Ik heb hem verteld dat ik van hem hou.
En dat ik dat altijd zal blijven doen.
Zijn arm om mij heen, op zijn bank in zijn rommelige studentenflat maakte me aan het huilen.
De knuffel die ik kreeg voelde warm en liefdevol.
Wat een heerlijk gevoel.
Zo fijn dat we dat samen kunnen delen.
Zelfs nu hij mij niet meer dagelijks nodig heeft.
Maar toch niet zonder me kan.
En ik niet zonder hem.
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.