ze droomde
liep in een bos
ze zag alleen maar bomen

er was geen zon, geen licht
geen lucht, geen wolken
alleen maar bomen

de sfeer was dreigend
duisternis overal
ze was alleen met angst

voelde zich
opgesloten, beklemd
zag geen verleden
geen toekomst, geen heden
ze zag alleen maar bomen

toen was daar
die open vlakte
zo vrij en uitgestrekt
de bomen waren heel ver weg

ze zag de zon, het licht
de lucht, de wolken
voelde zich bevrijd

ze kreeg weer lucht
keek om zich heen
de bomen waren heel ver weg

opeens weet ze
die vele, vele bomen
zijn de vele angsten
die in haar gedachten wonen

ze heeft met ze gevochten
haar leven lang
gevochten met haar angsten

nu heeft ze besloten
dat ze bang mag zijn
heeft besloten
dat ze stopt met vechten

ze mag zeggen
waar ze bang voor is
ze gaat zeggen
wat haar angst is

het is niet meer zo erg
dat anderen het weten

het is niet meer zo erg
dat iedereen het weet