Uitgeteld

De adem hijgt op het tempo van mijn pas.
De bodem gist, haast is geboden!

Hoog boven mij verlangt jong blad
vol ongeduld aan knellend hout ontknopt
Daartussen schenkt de prille ochtendzon
aarzelend haar eerste stralen
op het blind beton..

Reeds ontstijgt warm sap aan aarde.,
de vliezen zijn gebroken!
Verpakt in woorden ontsnappen jouw gedachten
loos van elk gewicht
Te lang gevangen in mijn hoofd!
Kruidig geurt hun kiemend zaad.
Ze zweven naar het zachte licht ,
in die ijle ruimte
waar vrije klanken verzamelen

Dan laat je los, snakkend naar adem
als een pasgeboren kind.
Sla je vleugels uit mijn lief gedicht
en leef!