Uit het dode eikenhout snijdt hij een kind
​​​​​​dat antwoorden heeft op menige vragen
en naar het oude gerimpelde hoofd staart
van hem die de last iedere dag moet dragen

met een vlijmscherp mesje kerft hij de ogen
die verwonderd de wijde wereld in staren
over een poosje mag hij een kind wezen
die het bestaan nog moet ontdekken

maar eerst voelt hij oude verweerde handen
die hem vakkundig betasten en bijschaven
en aan zijn hoofd een paar oren plakken
die ervoor zorgen dat hij niks zal vergeten