in het dauwdronken gras
nog de schaduw van je stap

vlucht je vóór het scherpe daglicht
de sporen laat zien van de woorden

die je zo dikwijls hebt gewikt
en eindeloos gewogen, van het zout

dat er keer op keer werd op gesmeten
van de stilte die je jezelf hebt opgelegd

vlucht je voor wat je achterlaat
en het gras recht zich strekt zich

in de warmte van de zon
terwijl je adem en je geur

verdwijnen met de ochtendmist
word je een stip aan de horizon