Categorie: POËZIE |
Lamento
© Louisa Weijenbergh op .
Ik dacht,
Hoe kon ik denken
Dat een leugen altijd
Altijd maar wordt achterhaald
Ik dacht,
Hoe kon ik denken
Dat men voor een zonde altijd
Altijd maar dezelfde prijs betaalt
Ik wist niet,
Hoe kon ik weten
Dat er altijd
Altijd wel iemand gaat boeten
Ik wist niet,
Hoe kon ik weten
Dat er altijd
Altijd iemand aan de schandpaal zal moeten
Nu ik zie
Wat ik eerder niet zag
Dat er altijd
Altijd iemand moet betalen
Zie ik
nog steeds niet
Waarom je dit altijd
Altijd maar bij mij zou moeten halen
Neem maar in
Waar ik om geef
Neem maar af
Waar ik voor leef
Neem 't niet op
Voor zoveel onrecht
Neem 't voor-al-niet-voor-haar-op
want 't is vast terecht
Het doet mij denken
aan iets wat wij als kinderen deden
"Hoopie", noemden we 't
Op een stapel lag er altijd iemand beneden
Ik herinner me dat
ik dat toen eigenlijk nooit was
De rollen zijn ergens omgedraaid
Dat besef ik me eigenlijk nu pas
😐 Alle publicaties bekijken?.