Wanneer je bij het kraken van de buitenkant even aan dat lastige laatste stukje chocolade denkt dat zich aan het stokje verbeten blijft vastklemmen en kippenvel geeft bij het afschrapen maar wat je desondanks toch niet kunt laten

Wanneer je leeg en licht de zomerse ochtend in stapt en de lucht die je vol onbezonnenheid je longen in wilde zuigen al vol herfst gesijpeld bleek te zijn terwijl jij die nacht nog met de ramen open had geslapen

Wanneer je buik al huilt maar je gezicht nog niet en niemand ziet dat jij je ademhaling in de houdgreep houdt en je ogen droog maar dat de tranen blind beuken op je binnenste dat zucht en steunt onder deze dreinende druk die onderhuids steekt

Wanneer de eerste schopjes overgegaan zijn en onbeschrijfelijk onbeschreven nieuw leven gearriveerd is dat over een bescheiden aantal jaren- in het licht van het heel en al- het levenslicht weer zal ont-zien en dat er mensen aan zijn bed hun buik dan voelen wenen, angstig hun eigen nadagen inademen en niet willen denken, maar het toch doen, aan het aller laatste stukje…