Kiezels en zand (2)
© Wijnand Raben op .
Hij was de liefde die nooit verjaarde
want ik voel zijn handen weer op de rug
aan de kust zag ik geen afdruk terug
het leek of alles in een klucht ontaardde
zijn liefde bleef een ongeschreven boek
die als ik er tijd voor had wou lezen
voor alleen zijn hoef ik niet te vrezen
zelfs na zijn overlijden kwam er bezoek
ik miste de afdrukken aan de kust
waar ik uitkeek over het eindige zand
en een herinnering had aan die dag
het alleen wezen maakt mij ongerust
ik miste de kiezels daarginds op het strand
de kust waar hij eens was zeg ik gedag
