achter het klooster staat een kastanje
als wandelaar passeer ik hem elke dag
door een onweder raakt hij niet van slag
mijn stoere held die ik zag in Bretagne

met zijn fraaie kapsel tart hij de wind
die huis houdt op het enorme landgoed
waar een alpenkraai in de luwte broedt
en zich ontfermt over haar enig kind

dat ze gaan betreur ik iedere keer
want ze hadden de ideale plek
en het aan gerieflijkheid niet ontbrak

de kastanje zie ik morgen niet meer
in het land is ze dan een blinde vlek
wel naar dat de storm de zee overstak