Er was er eens een prinses.
Ze had geen gebrek aan succes.
Met haar stem trok ze volle zalen.
En zelfs de Nachtegalen,
hadden niet zo'n mooie stem als zij.
Iedereen die haar zag werd blij.
Jong en oud, ziek of gezond,
gelukkig of van binnen diep gewond.
Altijd had de prinses wel een vriendelijk woord klaar.
Zo bracht ze troost en raakte menig gevoelige snaar.
Ook over uiterlijke schoonheid had zij niets te klagen.
De mensen keken haar na, als ze haar zagen.
Ze toverde een glimlach op ieders gezicht.
Toch is dit een droevig gedicht.
De prinses voelde zich niet blij, was niet in haar sas.
Maar ze wist niet wat er dan toch mis was.
Wat kun je missen als je alles bezit ?
Ze werd mager en witter dan wit.
Met haar lichaamsenergie nam ook haar levenslust af.
Ze kon niet meer zingen en leven werd een straf.
Ze bleef in haar mooie paleisje met uitzicht,
Kwam niet meer buiten en hield de gordijnen dicht.
Op een dag hoorde ze muziek buiten.
Voorzichtig gluurde ze door één van de ruiten.
Een jongen speelde een vrolijk wijsje op zijn trompet.
Hij had blozende wangen, was rond en gezet.
Zijn rossige krullen bewogen op en neer,
bij iedere nieuwe inzet, keer op keer.
De muziek maakte haar een beetje blij.
En ze schoof de gordijnen voorzichtig opzij.
Toen de trompettist het prinsesje zag,
schonk hij haar zijn vriendelijkste lach.
Een glimlach speelde om haar lippen
en al gauw liet zij een toon ontglippen.
Met kracht opende zij de ramen.
Toen musiceerden zij samen.
"Kom, lief prinsesje, kom met me mee!"
En zij sprong, zij sprong naar benee.
En kwam toen regelrecht
in de sterke armen terecht
van de jongen met zijn trompet.
Oh wat hadden ze een pret,
toen hij zijn evenwicht verloor.
Ze lachtten en riepen samen, in koor.
Ze tuimelden verder het heuveltje af.
Eerst nog langzaam, toen in draf.
Ze rolden en rolden en rolden maar voort.
En menigeen opende raam, deur of poort.
Steeds meer mensen liepen naar buiten
en volgden de twee vrolijke snuiten.
Toen er niet meer kon worden gerold
en de twee een beetje waren uitgetold,
keken ze verward om zich heen,
verkreukt en snoezelig van top tot teen.
Er was een menigte om hen heen komen staan.
En iemand riep;"Kijk eens aan!
Het is onze prinses die daar zit!"
En de prinses, nu niet meer zo wit,
vroeg weer zoals normaal;
"hoe maken jullie het allemaal?"
En de mensen antwoordden;heel adrem
bijna tegelijk als één stem;
"lieve prinses na uw vriendelijke groet,
gaat het ons allen weer heel erg goed.
Driewerf hoera ! hoera voor de prinses."
En zo klonk het nog wel een keer of zes.
Sinds die dag week de trompettist niet meer van haar zij.
Ze aten samen, sliepen samen en hij maakte haar blij.
En aan het eind van dit verhaal,
vroegen de mensen allemaal:
"Hoe maakt U het prinses?
Hoe maakt u het alle zes ?"
"Dankuwel voor uw vriendelijke groet,
met man en kinderen gaat het goed.
Weldra zullen we met zeven zijn
en ik, ik voel me reuze fijn!"
