Dit verhaal doet mee aan een wedstrijd voor linked-in (herfstopdracht)

In een dorp in Wallonië wordt gegild. Ghilaine baart een zoon.  De snotaap houdt het nog geen negen maanden uit en schreeuwt direct als een speenvarken om het terug te stoppen. Antoine wil wel. Maar hoe? Hij had het haar nog zo gezegd maar zij werkt in een fabriek en had kennelijk nog nooit gehoord van temperatuurregelingen. Direct had hij niet durven kijken naar dat blauw aangeslagen hoopje vlees dat in haar armen lag. Ook niet toen het even later in een warme cocon lag te broeden.  Zijn zestienjarige zoon, Claude  werd erbij geroepen om Gods wonder persoonlijk te kunnen aanschouwen. Ghilaine was in slaap gevallen en rook naar zweet en ontsmettingsmiddelen.

Ze hadden de dag daarvoor nog woorden gehad over hun zoon Claude. Waarom moest hij nog naar school als hij toch niets uitvoerde? Zag zijn  vrouw dan niet in hij veel beter was op de werkvloer als dakwerker? Waarom kon hij niet in de sporen treden van zijn vader? Claude hielp hem sowieso al elk weekend want de opdrachten bleven binnenstromen. En wat had Claude aan godsdienstlessen? Stond er dan niet elke avond een  mooie fles Neufchâteau op tafel? Daarbij kwam ook nog dat zijn zoon het helemaal niet goed deed op school. Het was toch al een raar kereltje. 

Zeer in zichzelf gekeerd en soms ook behoorlijk agressief. Hij had er geen zin meer in om elke week naar school te moeten komen, omdat Claude weer eens stout was geweest en dat kon behoorlijk ver gaan. De laatste keer had hij zijn klasgenoot bekogeld met knikkers. Ghilaine had het wel eens over geestelijke hulp gehad maar wat had je daar nou aan? Die jongen moest gewoon leren om zijn energie te kanaliseren.  Hij zou hard moeten werken op de werkplaats en  zijn moeder van dienst zijn, zeker na de geboorte van de kleine. Ach er waren bezigheden genoeg. Ghilaine die op haar laatste loodjes was, was boos geworden. Ze had zelfs gehuild. ‘Ik ben ook vroeg van school gegaan,’ zei ze snotterend. ‘En nu ben ik de hele dag bezig met broeken verstellen.’ Antoine had gezucht.

‘En ben je dan iets te kort gekomen?’ vroeg hij haar. ‘Geniet je niet van de woning in de Ardennen?’ Zijn vrouw had
Het had hem geërgerd.
‘Claude is gewoon niet intelligent genoeg Ghilaine, hij is al twee keer blijven zitten, ik blijf die school niet betalen als hij nog niets uitvoert.’

En met die woorden was het gesprek afgelopen.  Ghilaine was naar de slaapkamer gegaan om te gaan rusten. Wat was ze dik geworden! Hij kende haar gewoon niet meer terug. En waarom mocht hij haar niet meer aanraken? Kon hij er soms iets aandoen dat ze een baby verwachtte. Een jongen. Dat hadden ze wel uit gepluisd. Hij verweet haar dat ze zichzelf zo verwaarloosde. Waarom kleedde ze zich niet wat vrouwelijker? Kleurde ze haar gezicht niet en deed ze iets aan die haren? Ze was toch het visitekaartje van zijn bedrijf? Maar hij paste wel op hier een opmerking over te maken. Ghilaine kon net als Claude behoorlijk agressief worden.

En dan ging ze mokken als een klein kind. Misschien zou er iets veranderen na de bevalling. Die was goed verlopen. Het had in totaal drie uur geduurd. Er ging toch een zekere vorm van trots door hem heen. Alweer een zoon. Want wat moest hij met een dochter? Gaf hem maar een zoon met verstand. Hij verbeet zich als hij hier aan dacht.  Anders dan Claude die zijn mond net iets te weinig opende. En als hij dacht aan die avond van vorige maand. Hij zou het Ghilaine nooit vertellen.

Het gebeurde op een zaterdag. Claude was die dag opvallend stil geweest maar werkte wel hard door bij een klant die had gevraagd of ze ook verstand hadden van wat moeilijkere renovaties. Meneer de hoge ambtenaar had de mannen frisdrank aangeboden, omdat ze het zo warm hadden. Toen hij aankwam met de glazen liep Claude op hem af. Hij was dichtbij de hoge ambtenaar gaan staan liet een grijns op zijn gezicht zien die hij normaal alleen voor zijn moeder reserveerde. Bovendien meende Antoine een alcoholgeur op te snuiven, hoewel het pas tien uur was. Meneer de hoge ambtenaar wilde het contract tekenen en Claude griste het document zomaar onder diens ogen vandaan. ‘Cash?’ vroeg Claude met zijn brutale blik. ‘We want cash!’ Antoine probeerde er een grapje van te maken want Claude bleef maar staan zwaaien met dat contract en herhaalde steeds dat debiele zinnetje. Hij begon er zelfs bij te zingen.

‘Één halen, twee betalen; twee halen, cash betalen!’  Het was een schandalige vertoning geweest. Hemel en aarde had hij moeten bewegen om de klant te overreden het contract te tekenen.

Om vijf uur waren de mannen uitgewerkt en was Antoine, ondanks de gebeurtenis van die ochtend erg tevreden. In de auto bestudeerde hij Claude. Die keek uit het raam. Opeens kreeg hij een idee. Als hij zijn zoon nou eens trakteerde op een biertje in het dorpscafé. Ze hadden niet eens tijd gehad om te lunchen en het was toch dankzij zijn zoon geweest dat ze die belangrijke opdracht hadden binnengehaald, omdat Claude op school zat met de zoon van de opdrachtgever. Er was veel volk geweest in het café. Het was dan ook zaterdag. In de hoek van het café waren mannen aan het darten. Ook bij de gokautomaat was het druk. Ze zaten amper aan de bar of er werd al een pint voor ze ingeschonken. Een kennis sloeg hem op de schouder.

En wie hebben we daar?’ lachte een kennis. ‘Antoine en zijn verloren zoon en vrouwtje lief maar wachten met de patatten.’  Antoine  moest wel  wennen aan de vorm van humor van zijn zijn stamgenoten. Maar Pierre had duidelijk al iets op en Antoine accepteerde het biertje.  Claude liep naar de muziekautomaat en even later hoorde hij de vrolijke klanken van Michel Sardou. Hij was geen muziekliefhebber maar deze zanger kende hij wel.

Opeens stond Claude voor zijn neus. ‘We moeten nog  iets vieren,’ fluisterde hij. ‘Zullen we gaan dansen pa?’
Hij sprong opeens op de tafel en klapte in zijn handen. Het volk keek naar hem en sommige mannen begonnen mee te klappen. Het was gezellig en vergeten was hij het; de banaliteit van die ochtend, Ghilaine en haar verwijten, de zaak, de zorgen, zijn vermoeidheid en vuile kleren. Hij had zijn zoon nog nooit zo uitbundig en vrolijk meegemaakt. Een golf van liefde ging door hem heen.

Wat er toen gebeurde was weggevaagd! Zijn eigen zoon stond daar met een schroevedraaier te zwaaien en deed zijn armen om zijn vader heen. ‘We hebben nog iets te vieren he papa?’ hijgde hij in zijn oren. En toen trok hij zijn broek naar beneden en stak de schroevedraaier in zijn onderbroek.’ Wat voelde hij zich vernederd. Zijn eigen zoon. Snel trok hij zijn onderbroek weer aan. De mensen waren geschrokken en kwamen naar hem toe. Hij deed zijn jas aan. ‘Ik ga naar huis Claude’ en ik weet niet waar jij de nacht doorbrengt maar niet in mijn huis.’ ‘Vanaf nu ben jij mijn zoon niet meer.’

Buiten was het flink afgekoeld maar hij liep erg snel. Gelukkig had hij weinig pijn. Maar bij zijn tranen kon hij niet komen.

Ghilaine zuchtte. Ze had met het eten op haar man zitten wachten maar ze zag zijn betraande ogen en zette hem onder de douche. Even later ligt hij in zijn bedje en kon de slaap niet vatten. Een nieuwe nacht is aangebroken.