en ik kijk

Ik zie door het water de lijnen 

in mijn handpalmen

Er zijn mensen die beweren 

dat zij die lijnen kunnen lezen…

Wat lezen ze dan?

Dat de jaren aan mij voorbij gegleden zijn

en rafelige sporen hebben nagelaten in mijn ziel?











Dat het leven, zoals altijd, niet eerlijk was?

Lezen ze van onvervulde verlangens,

van onbenutte talenten, van het lachen,

maar ook van het huilen en het verlies?


Lezen ze van de liefde die mijn pad kruiste

maar die dan weer verdween?

En die me achterliet met nog een hoop te geven

                     aan wie mijn hart beroert                        

Er komt een winterkoninkje op m'n hand zitten

Het wil drinken maar kijkt naar me met het kopje scheef...

Ik zie mezelf weerspiegeld in die oogjes

en ben ontroerd door het vertrouwen


Ik hoor in gedachten het vogeltje praten

Het vertelt me van hun leven

van hun dagelijkse strijd om te overleven

en dat ze dankbaar zijn voor de zaadjes die ik geef















Dan komt een honingbij op m'n hand zitten

Haar hoor ik zeggen dat hun volk gelukkig is

wanneer ik een hopeloos verdwaalde bij opvang 

- die in paniek en uitzichtloos tegen de ramen vliegt en niet buiten geraakt -

en haar de weg naar de vrijheid wijs




















En de grote, harige spin die altijd weer in de badkamer verzeilt

kruipt langs mijn been omhoog
tot op mijn hand 

Ze beroert voorzichtig mijn vingers
met haar lange fragiele poten

en zegt blij te zijn dat ik haar niet dood
zoals veel anderen met haar zusters doen

Ik zet ze voorzichtig op de grond en wens haar
een veilig leven