Vannacht, ik lag in bed en was
alwéér ontzettend moe
vloog in een briesje met wat licht
een engel naar me toe.
Ze zei: 'Vertel me nou toch eens:
waarom zo'n zwaar gemoed?
Waarom die tranen en die angst,
het leven is zó goed!
De nachten spoken om je heen,
vertel eens wat er ís.
Want heus, de aarde warmt niet op,
de zee zit vol met vis.
Het plastic in de oceaan,
ach, een fluitje van een cent.
Je gaat niet naar het paradijs
omdat je er al bènt.
In groene bossen troosten bomen
bij hen mag je steeds schuilen
Nog altijd dansen bijen, vlinders,
zijn er wijze uilen.
Stromen steeds door berg en dal
zilveren rivieren
Wuiven weilanden en bossen
vol van bloemen, wilde dieren.
En heus, die nare oorlog daar
is vast wat overdreven
En daarbij moet het niet zo
aan je zieltje blijven kleven.
Het maakt het heus niet beter
als jij hier wat ligt te snikken,
je hoofd vol onweerszorgen
dat je er bijna in zult stikken.
Geen dier dat schreeuwt en jammert
voor het op jouw bord belandt
Dus echt, vertel nou eens,
wát is er aan de hand?'
De engel zweeg, ik dacht ineens:
Zo luchtig en zo ledig,
wat moet dat toch heerlijk zijn,
en bovenal zo vredig.
Ze zei: 'Kom met me mee. Ik toon je
de wereld door mijn ogen.'
Ze nam me zachtjes bij de hand,
zo zijn we weggevlogen.
11-08-2024 |
![]() | Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk hieronder of klik eerst op TOELICHTING voor de werkwijze. |
Wees de eerste om commentaar te geven.
![]() | Graag jouw waardering voor de kwaliteit van deze inzending: Stem 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect. |
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.
Klik op een titel om de inzending te lezen.