Sint liep over de daken,

toen hoorde hij het kraken.

Voor hij zich kon bezinnen,

stortte hij naar binnen.

Spaanse verzekering gebeld,

en de gebeurtenis verteld.

Hij zei het zus, hij zei het zo,

het was zijn eigen risico.

Toen bleek 't adres ook nog abuis,

er woonde niemand in dat huis.

Piet keek hem meewarig aan,

zei dat hij met pensioen moest gaan.

“Alles gaat via internet,”

zei Piet, “geen schoen wordt meer gezet.

er is geen kind dat je zal missen.”

Maar hij bleek zich flink te vergissen.

Sint raapte zich weer bij elkaar,

en hoorde buiten (ja heus waar!)

kinderen huilen, 't was zijn schuld,

geen enkel schoentje was gevuld.

“Kom Piet,” sprak hij en klom uit 't dak,

"geef me een hand, en pak die zak.

Samen zijn we altijd sterk,

stop met klagen, doe je werk!"

Natuurlijk gaf Piet Sint zijn zin,

het mondkapje zat op zijn kin,

de mijter was wat afgezakt,

de baard weer snel wat vastgeplakt.

En daarom kinderen groot en klein,

probeer wat dankbaarder te zijn,

voor alle snoepjes, ieder pak.

En mensen: repareer je dak!