Revolutie van een afwaskwast

Ik ben van plastic
en niet al te dik
heb een volle harige kop
en slijt mijn leven in zeepsop.

Ik heb collega’s van hout,
maar die zijn al aardig oud,
die straks kaal en afgedaan
de vuilnisbak in gaan.

Alle borstels en kwasten
zelfs de oudjes in de kasten
hebben hetzelfde lot ondergaan
en hadden net zo’n snèrtbestaan!

Wij hebben allen dezelfde taak
naar onze zin wel al te vaak.
‘s Morgens vroeg zijn wij in de weer,
’s middags en ’s avonds nog een keer

Wassen... wassen... wassen
en maar door het water plassen
over vette pannen, over vette borden
tot we erg glibberig worden.

En dan nog die vieze zeepsopsmaak!
Iedere ochtend is het raak!

Nee, ons leven valt niet mee
en we zijn ook niet tevree

Maar zal iemand ons vragen:
“Kun je er eigenlijk wel tegen?
Zal ik je wat langzamer bewegen?

Word je niet duizelig van dat gedoe?"
(Nou en of, misselijk en moe)
Nooit van onze levensdagen!
Wij hebben de beste jaren van ons leven
gratis aan de mens gegeven
en krijgen letterlijk stank
voor dank

Wij kwasten moeten er werk van maken
en met zijn allen eens gaan staken.
Wij moeten eindelijk eens vechten
voor onze rechten.

Na dienst te hebben gedaan
zouden we met pensioen moeten kunnen gaan.
En als kwast die aan zijn eind is
heb je toch zeker recht op een begrafenis?

Aller kwasten verenigt u!

Dit artikel delen?