Er is toch niemand,

zegt ze gelaten,

die haar laat praten,

of die lief haar hand,

even schudt als groet,

ze weet dat te goed.

Waarom zou ze gaan?

Na al die keren,

vruchtloos proberen,

ze zien haar niet staan.

Toch maakt ze zich klaar

voelt zich nu al naar.

Er zijn veel mensen.

Ze pakt een stuk koek

en kruipt in een hoek.

Dan komen de wensen,

vrienden en buren,

de klok sloeg twaalf uren.

Fijn dat je er bent,

ik zie je haast nooit,

waar was je toch ooit?

Iemand die haar kent?

Ze opent haar hart,

nieuw jaar, nieuwe start.